بزرگنمايي:

آریا بانو - ایسنا /دانشجویان دانشگاه کالیفرنیای جنوبی با پرتاب یک موشک به ارتفاعات بالا، رکورد جهانی را به نام خود ثبت کردند.
موشک افترشاک 2(Aftershock II) که متعلق به این گروه بود، ماه گذشته به ارتفاع 470 هزار پا(143 هزار و 250 متر) رسید. این نتایج افترشاک 2 را به عنوان سریع‌ترین موشک آماتور با بیشترین اوج‌گیری در تمام دوران معرفی می‌کند.
به نقل از اسپیس، آزمایشگاه پیشران موشک دانشگاه کالیفرنیای جنوبی که در سال 2019 به اولین سازمان دانشجویی تبدیل شد که موشکی را به فضا پرتاب کرده است، ماه گذشته موشک افترشاک 2 خود را به ارتفاع 143.38 کیلومتر بالای سطح زمین فرستاد. این رکورد جدید، رکورد ارتفاع 115.82 کیلومتر قبلی را که در سال 2004 توسط گروه اکتشاف فضایی غیرنظامی ثبت شده بود، شکست.
رایان کریمر(Ryan Kraemer)، مهندس اجرایی این آزمایشگاه و فارغ التحصیل کارشناسی مهندسی مکانیک، می‌گوید: این دستاورد نشان دهنده چندین دستاورد مهندسی برای اولین بار است. افتر شاک 2 با قوی‌ترین موتور سوخت جامد که تاکنون توسط دانشجویان روشن شده و قوی‌ترین موتور کامپوزیت ساخته شده توسط تازه‌کارها متمایز می‌شود.
پرتاب پیشگامانه آزمایشگاه پیشران موشک دانشگاه کالیفرنیای جنوبی در ماه آوریل سال 2019، از بندر فضایی نیومکزیکو آمریکا، شامل موشکی به نام ترولر 4(Traveler IV) می‌شد. این وسیله نقلیه به حداکثر ارتفاع 339,800 فوت(64.4 مایل یا 103.6 کیلومتر) رسید که بالاتر از خط کارمان با ارتفاع 62 مایل(100 کیلومتر) است که بسیاری از مردم آن را به عنوان مرز فضا در نظر می‌گیرند. حداکثر سرعت 3386 مایل در ساعت(5449 کیلومتر در ساعت) بود.
پرتاب مهم افترشاک 2 در روز 24 اکتبر از صحرای بلک‌راک در نوادا انجام شد. این موشک با ارتفاع 13 فوت(4 متر)، و وزن 330 پوند(150 کیلوگرم) بالاتر و سریع‌تر از مدل قبلی خود پرواز کرد و به حداکثر سرعت 3602 مایل در ساعت(5797 کیلومتر در ساعت) رسید.
کریمر می‌گوید: برای فراتر رفتن از استانداردی که با ترولر 4 برای خود تعیین کردیم، مجبور شدیم بسیاری از چالش‌های فنی و عملیاتی را حل کنیم.
او افزود: حفاظت حرارتی در سرعت‌های مافوق صوت یک چالش بزرگ در سطح صنعت است و سیستم رنگ محافظی که ما توسعه دادیم عملکردی عالی داشت و موشک را قادر ساخت که تا حد زیادی دست نخورده بازگردد». ما همچنین ارتقای مهمی در باله‌ها انجام دادیم و لبه‌های کربن قبلی را با لبه‌های جلویی تیتانیوم جایگزین کردیم.
افترشاک 4 همچنین دارای سیستم‌های سفارشی و بردهای مداری بود که دانشجویان آنها را از پایه و اساس طراحی کرده و ساخته بودند.