آریا بانو - ورزش 3 /تونی کروس رفت، سبایوس مصدوم شد، مودریچ به استراحت طبیعی یک بازیکن در آستانه 40 سالگی نیاز دارد و آنچلوتی در دیدار رئال مادرید و اتلتیکو در لیگ قهرمانان، به آنچه در اختیار داشت متوسل شد: شوامنی و کاماوینگا به‌عنوان دو هافبک دفاعی. اما این برنامه یک نکته کوچک دارد: غیبت بلینگام. بدون حضور این بازیکن انگلیسی که محروم بود، رئال تصمیم گرفت براهیم را در آن منطقه قرار دهد و سیستم 1-3-2-4 را به نوعی 4-2-4 تبدیل کرد که به نفوذ و شکستن خطوط کمک می‌کند.

هنوز باید دید آیا با حضور بلینگام اوضاع بهتر می‌شود یا نه، اما آنچه تا کنون دیده‌ایم، همین است. و آنچه می‌گوید این است که اورلین و ادواردو به‌طور متوسط تا ضعیف با هم هماهنگ می‌شوند.
با این حال، ناعادلانه است که عملکرد این دو را در یک سطح قرار دهیم. اصلاً این‌طور نبود. شوامنی اکنون در فرم خوبی به سر می‌برد، از نظر بدنی در اوج است و این را در بازی‌اش، چه با توپ و چه بدون توپ، نشان می‌دهد. او در ورزشگاه اتحاد به‌عنوان مدافع میانی درخشان بود و با بازگشت به پست هافبک، همچنان سطح قابل قبولی ارائه می‌دهد.

برابر اتلتیکو، او فعال‌ترین بازیکن رئال بود (96 بار دخالت در بازی)، بیشترین پاس را داد (90 پاس که 86 تای آن درست بود، دقت 96 درصد)، بهترین بازیکن در بازپس‌گیری توپ (7 بار) و بیشترین موقعیت گل را خلق کرد (سه موقعیت).
اما هم‌تیمی‌اش، کاماوینگا، به‌وضوح ناکام بود و این بازی برای او یک عقب‌گرد در تلاشش برای تبدیل شدن به بازیکنی ضروری برای رئال محسوب می‌شود. در ابتدای فصل و پس از جدایی کروس، به نظر می‌رسید او به این هدف نزدیک‌تر شده باشد، اما حالا به نظر می‌آید که مودریچ شانس بیشتری برای فیکس شدن در روزهای بزرگ دارد، زمانی که رئال نیاز به تسلط بر بازی دارد.

کاماوینگا برابر اتلتیکو تنها 51 بار در بازی دخالت داشت (دهم در تیم؛ مودریچ در نیمی از زمان 56 بار)، فقط دو توپ را بازپس گرفت و 41 پاس داد (البته با دقت خوب، 40 تای آن درست بود). از بازیکنی مثل او انتظار می‌رود که در میانه میدان پویایی و تحرک لازم را بیاورد و خطوط را بشکند، اما این کار را هم نکرد: یک دریبل تلاش کرد که موفق نشد. در دفاع هم ضعیف بود؛ جولیان آلوارز به‌راحتی از او گذشت و گل تساوی 1-1 را به گوشه دروازه کورتوا فرستاد. با وجود اینکه تصور می‌شود او نسبت به شوامنی هافبکی هجومی‌تر است، برابر اتلتیکو این‌طور نبود: فقط 15 پاس در یک‌سوم هجومی زمین، در حالی که چوامنی 27 پاس داشت.
آنچلوتی در دقیقه 60 کاماوینگا را بیرون کشید و مودریچ را به جای او آورد، پس از گلی که براهیم در دقیقه 2-1 زد. با این تغییر، رئال کنترل توپ و در نتیجه اتلتیکو را بهتر در دست گرفت. توضیح این اتفاق شاید در تفاوت ویژگی‌های فنی و تاکتیکی باشد: کاماوینگا بازیکنی پویاست، اما برای بازی در پستی این‌قدر عقب‌مانده کمی پراکنده عمل می‌کند، جایی که اشتباهات می‌توانند به ضدحملات خطرناک منجر شوند. اما به نظر می‌رسد نوعی ناسازگاری با شوامنی هم وجود دارد، تمایلی به اشغال فضای یکسان.

پاس‌های بین شوامنی و کاماوینگا هم چندان تعیین‌کننده نبود: شوامنی 10 پاس به کاماوینگا داد (11 درصد از کل پاس‌هایش) و ادواردو 5 پاس به اورلین (12 درصد)؛ و بیشتر این پاس‌ها (14 از 15) افقی بودند، بدون تأثیر در حمله، بدون شکستن خطوط یا ایجاد مشکل برای اتلتیکو.
بحث اینکه در بازی‌های بعدی چه باید کرد کاملاً باز است. آنچلوتی پس از بازی اذعان کرد که عاملی که به کاماوینگا برتری داد، جوانی او بود (22 سال در مقابل 39 سال مودریچ): «امروز بیشتر دنبال تازگی کاماوینگا بودم که وضعیت بهتری داره. کمردرد داشت، ولی فقط برای آوردن یه پای تازه به زمین بود.»
اما انتخاب او برای تعویض اول نشان‌دهنده چیزی بود و عملکرد بهتر مودریچ، کارلتو را در مخمصه قرار داده. این یکشنبه برابر رایو، حکم مشخص می‌شود: هر کدام از این دو بازی کنند، احتمالاً در متروپولیتانو نیمکت‌نشین خواهند بود.
بازار