آریا بانو - ایسنا / کارشناس نجوم گفت: زهره، سیاره‌ای شبیه به زمین، اما با شرایطی خشن، داغ‌ترین و پرفشارترین سیاره منظومه شمسی به شمار می‌رود.
علیرضا بیات اظهار کرد: زهره دومین سیاره نزدیک به خورشید در منظومه شمسی است که از نظر اندازه و ترکیب شباهت زیادی به زمین دارد و به همین دلیل گاهی به آن «خواهر زمین» نیز گفته می‌شود، اما با وجود این شباهت‌ها، شرایط سطحی زهره بسیار خشن‌تر و غیرقابل سکونت‌تر از زمین است.
وی افزود: زهره پس از عطارد در جایگاه دوم نزدیک‌ترین سیاره‌ها به خورشید قرار دارد. قطر آن حدود 12,104 کیلومتر است که تقریباً با قطر زمین برابری می‌کند. جرم آن نیز حدود 82 درصد جرم زمین است. جو زهره بسیار غلیظ‌تر از جو زمین بوده و عمدتاً از دی‌اکسیدکربن و مقدار کمی نیتروژن تشکیل شده است.
کارشناس نجوم با بیان اینکه میانگین دمای سطح زهره حدود 464 درجه سلسیوس است که آن را به داغ‌ترین سیاره منظومه شمسی تبدیل می‌کند، ادامه داد: دلیل این گرمای شدید، اثر گلخانه‌ای بسیار قوی در جو زهره است؛ به‌طوری‌که گرمای ورودی از خورشید پس از ورود به جو، به دلیل وجود غلظت بالای دی‌اکسید کربن، نمی‌تواند از آن خارج شود و باعث افزایش چشمگیر دما می‌شود. این دما حتی از عطارد که نزدیک‌تر به خورشید است نیز بیش‌تر است.
بیات گفت: فشار جوی در سطح زهره تقریباً 90 برابر فشار جو زمین است. این بدان معناست که اگر انسانی بدون تجهیزات محافظ به سطح زهره رود، فشاری معادل بودن در عمق 900 متری اقیانوس‌ها را تحمل خواهد کرد و بلافاصله له خواهد شد.
وی اظهار کرد: یکی از ویژگی‌های منحصر به‌فرد زهره، جهت چرخش آن است که برخلاف بیش‌تر سیارات منظومه شمسی، معکوس است. در نتیجه، خورشید در زهره از غرب طلوع می‌کند. مدت زمان یک شبانه‌روز زهره‌ای، یعنی زمانی که طول می‌کشد زهره یک بار به دور محور خود بچرخد، برابر با حدود 243 روز زمینی است. این مدت حتی از سال زهره‌ای که معادل 224.7 روز زمینی محسوب می‌شود، بیش‌تر است.
کارشناس نجوم با بیان اینکه سطح زهره پوشیده از آتشفشان‌های عظیم، دشت‌های گسترده، کوه‌ها، دره‌ها، گسل‌ها و شیارهای پیچیده زمین‌شناسی است، افزود: فشار بالای جو در سطح باعث می‌شود که هیچ انسانی بدون تجهیزات ویژه قادر به بقا روی آن نباشد.

بیات در زمینه کاوش‌های فضایی بیان کرد: زهره یکی از نخستین مقاصد اکتشافی بشر بوده است. مأموریت‌های مهمی به سمت آن انجام شده‌اند، از جمله مأموریت‌های «ونرا» که توسط اتحاد جماهیر شوروی انجام شد، نخستین فضاپیمایی بود که روی سطح زهره فرود آمد و اطلاعاتی به زمین ارسال کرد، همچنین مأموریت «ماژلان» از ناسا، با استفاده از نقشه‌برداری راداری، تصویری دقیق از سطح زهره تهیه کرد. در آینده نیز دو مأموریت دیگر از سوی ناسا و آژانس فضایی اروپا به نام‌های VERITAS و EnVision برنامه‌ریزی شده‌اند که هدفشان بررسی دقیق‌تر سطح و ساختار درونی زهره است.
وی درباره امکان سکونت در این سیاره ادامه داد: در حال حاضر زهره به دلیل شرایط بسیار سخت و خشن سطحی، غیرقابل سکونت است. با این حال، در لایه‌های بالایی جو، حدود 50 کیلومتری از سطح، شرایط دما و فشار تا حدودی شبیه به زمین است. برخی دانشمندان احتمال می‌دهند که شاید در این لایه‌ها، اشکال ابتدایی حیات میکروبی یا باکتریایی وجود داشته باشد.
کارشناس نجوم اظهار کرد: در لایه‌های بالایی جو زهره بادهایی با سرعت بسیار زیاد، تا حدود 300 کیلومتر در ساعت، جریان دارند. این پدیده که به آن «سوپر روتیشن» یا «ابرچرخش» گفته می‌شود، باعث چرخش بسیار سریع جو به دور سیاره نسبت به چرخش خود سیاره می‌شود.
بیات افزود: ساختار زمین‌شناسی زهره به چند بخش کلیدی تقسیم می‌شود. یکی از این بخش‌ها دشت‌های گدازه‌ای هستند که بیش‌تر سطح سیاره را پوشانده‌اند. احتمال داده می‌شود که هنوز هم فعالیت‌های آتشفشانی در برخی نواحی جریان داشته باشد، چرا که تغییرات دمایی در نقاط خاصی از سطح مشاهده شده است. هزاران آتشفشان بر سطح زهره شناسایی شده‌اند که بزرگ‌ترین آن‌ها آتشفشانی به نام Maat Mons با ارتفاعی حدود هشت کیلومتر است.
وی با بیان اینکه زهره برخلاف زمین، فاقد صفحات تکتونیکی فعال است، اما نشانه‌هایی از تغییر شکل پوسته وجود دارد، اضافه کرد: ساختارهایی مانند «کرونا» (تاج) که حلقه‌های عظیمی ناشی از بالا آمدن مواد داغ از اعماق سیاره هستند، همچنین دهانه‌های برخوردی بزرگ که تنها شهاب‌سنگ‌های بزرگ توانسته‌اند از جو غلیظ عبور کرده و ایجادشان کنند، از جمله ویژگی‌های جالب زمین‌شناسی زهره هستند. به دلیل نبود فرسایش شدید، این دهانه‌ها در سطح سیاره به مدت طولانی باقی می‌مانند.
کارشناس نجوم گفت: ساختار درونی زهره مشابه زمین از سه لایه پوسته، گوشته و هسته تشکیل شده؛ پوسته احتمالاً ضخامتی بین 30 تا 50 کیلومتر دارد. گوشته متشکل از مواد سیلیکاتی داغ و فعال است که منبع فعالیت‌های آتشفشانی به‌شمار می‌رود. هسته زهره نیز ترکیبی از آهن و نیکل است که احتمالاً به‌صورت مایع یا نیمه‌مایع وجود دارد. با این حال، برخلاف زمین، زهره فاقد میدان مغناطیسی جهانی قوی است.
بیات اظهار کرد: زهره میدان مغناطیسی ذاتی قوی ندارد، اما برخورد باد خورشیدی با جو بالایی آن باعث ایجاد یک مگنیتوسفر القایی ضعیف شده است. این مگنیتوسفر بسیار ضعیف‌تر از میدان مغناطیسی زمین است و نمی‌تواند به‌طور کامل از زهره در برابر بادهای خورشیدی محافظت کند.