بزرگنمايي:

آریا بانو - ایسنا / در میان نمایشنامه‌نویسان معاصر ایران، محمد رحمانیان دو نمایشنامه به نگارش درآورده است که اشاراتی مستقیم و غیرمستقیم به آخرین روزهای اسفند و سال نو دارند.
 هرچند آمدن بهار و نو شدن طبیعت از دیرباز تا به امروز در شعر شاعران پارسی زبان جایگاهی ویژه داشته، این مضامین در آثار نمایشی ما کمتر مورد توجه قرار گرفته است. با این حال محمد رحمانیان با نگارش دو نمایشنامه «در آخرین روزهای اسفند» و نیز «شب سال نو» به آخرین روزهای سال و نیز آمدن سال تازه اشاره داشته است.
در این نوشتار که در آخرین روزهای سال منتشر می‌شود، نگاهی گذرا به این دو نمایشنامه داریم.
بیش از بیست سال پیش، حمید امجد از محمد رحمانیان و محمّد چرم­شیر دعوت کرد تله تئاترهایی با مضمون «شب سال نو» بنویسند. آن طرح هرگز به نتیجه نرسید، اما رحمانیان که همواره دلش می‌­خواست آن مضمون را در قالب یک نمایشنامه بنویسد، دست به کار شد و نمایشنامه‌ای نوشت که یک فروپاشی خانوادگی را در تهران معاصر ترسیم می‌­کند.
او که در مقاطع گوناگون علاقه‌مندی خود را به اکبر رادی، نمایشنامه‌نویس بزرگ کشورمان نشان داده بود، در زمان نگارش این نمایشنامه نیز همواره به رادی و تراژدی‌­های خانوادگی او که آنها را بی­‌همتاست و بی‌جایگزین می‌دانست، می‌­اندیشید.
رحمانیان خود نگارش نمایشنامه «شب سال نو» را بسیار مرهون حمید امجد و استاد اکبر رادی می‌دانست.
بازار
این نمایشنامه تا کنون دوبار ـ در سال­‌های 1392 و 1393 در فرهنگسرای اندیشه و پردیس سینمایی چارسو و با حضور بازیگرانی چون علی عمرانی، مهتاب نصیرپور، هومن برق‌نورد، حبیب رضایی، افشین هاشمی، بهنوش طباطبایی، رویا بختیاری، رامین ناصرنصیر، آزاده صمدی، علی سرابی و... نمایشنامه­‌خوانی شده است.
محمد رحمانیان، پیش‌تر با ابراز خوشحالی از اینکه این نمایشنامه که سال 91 نوشته شده، مورد پذیرش عمومی قرار گرفته است، گفته بود: «فکر نمی­‌کردم نمایشنامه­‌ای که به نیّت اجرای هنرجویانِ جوان کارگاهِ بازیگری مهتاب نصیرپور در ونکوور کانادا نوشته بودم، این چنین با استقبال مخاطبان روبرو شود. از زمان انتشار این نمایشنامه و در طی این یک سال اخیر بیشترین تقاضای اجرا را از شهرستان‌های مختلف ایران داشته­‌ام، بخصوص در این روزهای آخر سال که حال و هوای سالِ نو بهترین زمان برای اجرای این نمایشنامه است.»
نمایشنامه‌ «شب سال نو» که زمستان 1400 برای نخستین بار از سوی نشر «چلچله» منتشر شده بود، به فاصله­ یک سال به چاپ دوم رسید و در نخستین جشن تئاتر حافظ که در اردیبهشت 1401برگزار شد، به عنوان اثر برگزیده انتخاب شد و جایزه­ نخست و تندیسِ این جشن را از آن خود کرد.
اما کنسرت – نمایش «در روزهای آخر اسفند» دیگر اثری است که همان گونه که از نامش پیداست، با موضوع آخرین روزهای سال نوشته شده است.
رحمانیان که پیش این کار، نمایش «ترانه‌های قدیمی» را اجرا کرده بود، در اندیشه اجرای نمایشی با محوریت موسیقی و ترانه‌های خاطره‌انگیز بود که حادثه عجیب و تاسف‌بار کشتار یک گروه موسیقی ایرانی در بروکلین پیش آمد و او را برای اجرای این اثر مصمم‌تر کرد.
نمایش «در آخرین روزهای اسفند» با اجرای 10 ترانه انگلیسی توسط اشکان خطیبی، غزل شاکری و رضا یزدانی در تالار وحدت روی صحنه رفت.
این نمایش ادای دینی بود به شعر شفیعی کدکنی با عنوان «کوچ بنفشه‌ها» و عنوان این نمایش نیز «در روزهای آخر اسفند» از همین شعر بهره گرفته است؛ شعری که پیش‌تر فرهاد مهراد آن را اجرا کرده بود و در اجرای رحمانیان نیز این قطعه به عنوان تنها قطعه فارسی اجرا شد.
نمایش «در آخرین روزهای اسفند» 11 سال پیش در چنین روزهایی در تالار وحدت روی صحنه رفت.