بزرگنمايي:

آریا بانو - ایسنا / پوست انسان نقش بزرگی در زندگی ما دارد. این لایه نازک بدن را از نور خورشید، میکروب‌ها و آسیب‌ها محافظت می‌کند، دمای بدن را تنظیم می‌کند و جلوی از دست رفتن آب را می‌گیرد. همچنین به ذخیره چربی، آب و ویتامین D در بدن کمک می‌کند. اما با افزایش سن، تولید موادی مثل کلاژن در پوست کم می‌شود. کلاژن مانند داربستی است که پوست را سفت و جوان نگه می‌دارد. وقتی مقدار آن کاهش پیدا می‌کند، پوست شل می‌شود و چروک‌ها روی صورت نمایان می‌شوند. این تغییرات نه‌تنها ظاهر ما را عوض می‌کنند، بلکه می‌توانند اعتماد به نفس و حال روحی‌مان را هم تحت تأثیر قرار دهند. به همین دلیل، پیدا کردن راه‌هایی برای جوان نگه داشتن پوست همیشه مورد توجه بوده است.
از طرف دیگر، پیری پوست فقط به سن ربط ندارد. عواملی مثل نور خورشید، سیگار کشیدن یا حتی برخی بیماری‌ها می‌توانند پوست را زودتر پیر کنند. با بالا رفتن سن، چربی زیر پوست هم کم می‌شود و این باعث می‌شود عضلات و استخوان‌های صورت بیشتر به چشم بیایند. نتیجه‌اش چروک‌های عمیق‌تر و افتادگی پوست است. این موضوع برای خیلی‌ها نگران‌کننده است، چون چهره‌ای جوان و شاداب به کیفیت زندگی و روابط اجتماعی کمک می‌کند. به همین خاطر، سال‌هاست که مردم و دانشمندان دنبال روش‌هایی هستند تا این روند را کند نموده و یا حتی برعکسش کنند. استفاده از نخ‌های مخصوص یکی از این روش‌هاست که بدون نیاز به جراحی‌های سنگین، چهره را جوان‌تر نشان می‌دهد و امید تازه‌ای به افراد می‌دهد.
ناهید حسن‌زاده نعمتی از گروه مهندسی پزشکی در دانشکده علوم و فناوری‌های پزشکی، واحد علوم و تحقیقات دانشگاه آزاد اسلامی تهران، به همراه همکارش از همین دانشگاه، پژوهشی درباره روش جدید برای جوان‌سازی پوست انجام داده‌اند. آن‌ها روی موادی که در این روش به کار می‌روند تحقیق کرده‌اند تا ببینند چطور می‌توان با کمک نخ‌های خاص، چهره را زیباتر و جوان‌تر کرد.
برای این تحقیق، پژوهشگران به سراغ منابع علمی معتبر رفتند. آن‌ها مقاله‌ها و اطلاعات موجود در پایگاه‌های بزرگی مثل Pubmed، Google Scholar، Science Direct و Web Of Science را بررسی کردند. هدفشان این بود که بفهمند نخ‌های مخصوصی که برای بالا کشیدن پوست صورت یا اصطلاحا لیفتینگ استفاده می‌شوند، چطور کار می‌کنند و چه تأثیری روی افتادگی پوست دارند.
نتایج این پژوهش نشان دادند نخ‌هایی که به‌راحتی در بدن تجزیه می‌شوند، می‌توانند پوست را بهتر کنند. این نخ‌ها وقتی زیر پوست قرار می‌گیرند، بدن را وادار می‌کنند که کلاژن بیشتری بسازد. کلاژن جدید به پوست استحکام می‌دهد و آن را سفت‌تر می‌کند. این روش در مقایسه با جراحی‌های قدیمی، عوارض کمتری دارد و بیماران سریع‌تر به زندگی عادی برمی‌گردند. به همین دلیل، هم بیماران و هم پزشکان از آن استقبال کرده‌اند.
با این حال، پژوهشگران به این نتیجه رسیدند که هرچند این روش خیلی خوب است، اما همه از نتیجه راضی نیستند. بعضی‌ها بعد از استفاده از این نخ‌ها احساس کردند که ظاهرشان آن‌طور که می‌خواستند نشده و حتی تصمیم گرفتند نخ‌ها را بردارند. این نشان می‌دهد که انتخاب درست مواد و روش کار خیلی مهم است تا نتیجه نهایی هم زیبا باشد و هم طبیعی به نظر بیاید.
اطلاعات بیشتر درباره نخ‌های مورد اشاره نشان می‌دهند که آن ها انواع مختلفی دارند، مثل نخ‌های پلی‌دیوکسانون (PDO)، پلی‌کاپرولاکتون (PCL) و پلی‌لاکتیک‌اسید (PLLA). این نخ‌ها قابل جذب هستند، یعنی بعد از مدتی در بدن تجزیه می‌شوند و نیازی به خارج کردنشان نیست. مثلاً نخ PDO در عرض شش ماه از بین می‌رود و در این مدت پوست را تحریک می‌کند تا کلاژن بسازد. نخ PCL حتی دیرتر تجزیه می‌شود و اثرش تا یک سال و نیم می‌ماند. وجود این ویژگی‌ها باعث می‌شود که پزشکان، به‌خصوص آن‌هایی که تجربه کمتری دارند، این نخ‌ها را ترجیح بدهند، چون هم ایمن‌ترند و هم کار با آن‌ها راحت‌تر است.
نخ‌های لیفتینگ زیست تخریب پذیر فوق نه‌تنها پوست را بالا می‌کشند، بلکه به مرور زمان آن را جوان‌تر و شاداب‌تر می‌کنند. انتخاب درست مواد هم به پزشکان کمک می‌کند تا عوارض را کم کنند و بیماران نتیجه بهتری ببینند. این روش برای کسانی که نمی‌خواهند زیر تیغ جراحی بروند، گزینه‌ای سریع و کم‌دردسر است.
یکی از نکات مهم این نخ‌ها، سازگاری آن‌ها با بدن است. به این ویژگی «زیست‌سازگاری» می‌گویند، یعنی این مواد با بدن ما کنار می‌آیند و مشکلی ایجاد نمی‌کنند. نخ‌های قابل جذب مثل PDO و PCL به‌گونه‌ای طراحی شده‌اند که پس از تجزیه، به موادی بی‌ضرر تبدیل می‌شوند که بدن به‌راحتی آن‌ها را دفع می‌کند. این موضوع خطر واکنش‌های ناخواسته مثل التهاب یا حساسیت را کم می‌کند. به همین دلیل، نخ‌های فوق برای کسانی که پوست حساسی دارند یا نگران عوارض بلندمدت هستند، انتخابی مطمئن به حساب می‌آیند و خیال بیماران را از ایمنی این روش راحت‌تر می‌کنند.
این پژوهش در فصلنامه «پوست و زیبایی» منتشر شده که به دانشگاه علوم پزشکی تهران وابسته است. نشریه فوق محلی برای به اشتراک گذاشتن تحقیقات مهم در زمینه پوست و زیبایی است و نتایج این مطالعه را نیز برای علاقه‌مندان و سایر محققان در دسترس قرار داده است.