بزرگنمايي:

آریا بانو - اعتماد / تقریبا هر تصادف منجر به جرح شدید یا فوت، هزینه‌های تبعی اعم از درمانی و مالی حدود 2 میلیارد تومان برای کشور دارد و این جدا از نابسامانی‌های اجتماعی و آسیب‌های روانی است که بر خانواده‌ها تحمیل می‌شود .
«پویش نه به تصادف» عنوان یادداشت حمید میرزاده برای روزنامه اعتماد است که در آن آمده:
پلیس راهور فراجا گفته است: روزانه 48 نفر در تصادفات در کشور کشته می‌شوند (یعنی هر 30 دقیقه یک نفر!) در سال گذشته، 20 هزار و 45 نفر در تصادفات کشور جان خود را از دست داده‌اند.
گفتنی است تعداد کشته‌های روزانه تصادفات جاده‌ای آلمان 8 نفر است در حالی که تعداد خودروهای کشور آلمان 48 میلیون خودرو یعنی دوبرابر خودرو‌های ایران و با جمعیتی حدودا مساوی با ایران است. متاسفانه بعد از انقلاب تاکنون نزدیک 800 تا 900 هزار نفر در تصادفات جاده‌های کشور کشته شده‌اند (بیش از سه و نیم برابر شهیدان جنگ تحمیلی) و حدود سه برابر این ارقام، مجروحین و مصدومین این تصادفات هستند که تخمین زده می‌شود حدود 6 تا 7 درصد تولید ناخالص ملی باید برای درمان آنان و سایر هزینه‌های تبعی اجتماعی هزینه شود که رقم وحشتناک و تاسف‌باری است.
بازار
تقریبا هر تصادف منجر به جرح شدید یا فوت، هزینه‌های تبعی اعم از درمانی و مالی حدود 2 میلیارد تومان برای کشور دارد و این جدا از نابسامانی‌های اجتماعی و آسیب‌های روانی است که بر خانواده‌ها تحمیل می‌شود . شوربختانه، کشور ما از نظر آمار مرگ و میر بر اثر تصادفات جاده‌ای در بالای جدول جهانی و دارای رتبه هفتم است . 
سه عامل اصلی این فاجعه سالانه که با تعطیلات نوروز شروع و تا پایان سال ادامه می‌یابد، عامل انسانی، کیفیت خودرو‌ها و وضعیت جاده‌هاست که عامل انسانی نزدیک 60 درصد و بالاترین سهم را دارد. 
کیفیت خودرو‌های تولید داخل نیز سهم عمده‌ای در این تلفات دارد که ناشی از عدم وجود رقابت در بازار خودرو و انحصار تولید و تحمیل فروش این نوع تولیدات به مردم است. از طرفی اعتبارات بخش نگهداری و ایمن‌سازی راه‌ها در کشوری با وسعت ایران کافی نیست، به‌طوری که علاوه بر کاهش 17 درصدی اعتبار تخصیصی بدین منظور نسبت به سال گذشته حدود 40 درصد هم ارزش ریالی و پولی اعتبارات تخصیصی به خاطر کاهش ارزش پول ملی و تورم کاهش یافته است و در نتیجه مسوولان راهداری کشور نمی‌توانند به خوبی به وظایف خود عمل کنند. 
برای عامل خودرو و بودجه راهداری، دست دولت بسته است. دولت نمی‌تواند به قدر نیاز بودجه را تامین کند، زیرا همه ساله مقادیر معتنابهی از اعتبارات تخصیصی بودجه کشور به‌رغم اکراه دولت به دلیل فشارهای خارج از دولت، مصروف مواردی می‌شود که نسبت به حوزه‌هایی مثل نگهداری و مرمت و بهبود راه‌های مواصلاتی کشور که ارتباط مستقیم با حفظ جان مردم دارد، اصلا اولویت نداشته و خروجی و منفعتی هم برای جامعه ندارد.
بنابراین تنها راه باقی مانده کاهش عواقب ناشی از عامل انسانی است که دست خود مردم است. چاره‌ای نیست جز اینکه همه به «پویش نه به تصادف» بپیوندیم و برای جان عزیزان‌مان ارزش قائل باشیم و از هم مراقبت و مواظبت کنیم. امید است سال آینده، شیرینی سفر‌های نوروزی بر کام ایرانیان تلخ نشود.