نگاهی به فلسفه لباس به بهانه یک اثر هنری

نگاهی به فلسفه لباس به بهانه یک اثر هنری گوناگون

بزرگنمايي:

آریا بانو - چند ثانیه / صندلی Paulistana که توسط Paulo Mendes da Rocha در سال 1957 طراحی شد، نمایانگر مینیمالیسم و کارآمدی است. این صندلی از طراحی مدرن‌گرا و اصول ساده‌گرایی پیروی می‌کند، که متریال و خطوط مشخص آن به شیوه‌ای هوشمندانه کنار هم قرار گرفته‌اند تا حداکثر راحتی را فراهم کنند. گوییچهارچوب صندلی لباسی بر تن دارد که بدون آن کارکرد خود را از دست می‌دهد
این طراحی به نحوی است که از جزئیات غیرضروری پرهیز می‌کند و حس سادگی و ظرافت را به نمایش می‌گذارد. در حالی که این صندلی از لحاظ زیبایی نیز جذابیت خاص خود را دارد و نمادی از طراحی کلاسیک برزیلی به شمار می‌آید ولی کاملا به منظور عملکردی کاربردی ساخته شده است و دقیقا همان پوست، جلد و لباس آن است که این کاربرد را پاسخ می‌دهد.
حالا نگاهی کنیم به تاریخچه‌ی پوشاک از روزگاران قدیم تا امروز که تغییرات بسیار شگرفی در نوع نگاه و استفاده از آن را نشان می‌دهد. لباس در ابتدا به‌عنوان وسیله‌ای برای محافظت در برابر طبیعت و شرایط محیطی به‌وجود آمد؛ هدف اولیه‌اش ساده بود: پوشاندن بدن و گرم نگه داشتن افراد در برابر سرما، باد و سایر عوامل طبیعی.
اما با گذر زمان، اهمیت آن فراتر رفت و به نشانی از موقعیت اجتماعی و نوع فرهنگ فرد تبدیل شد. در دوران‌های باستانی، اقوام مختلف با استفاده از لباس و زیورآلات خاص، به بیان هویت و جایگاه خود در جامعه می‌پرداختند و از این طریق به دیگران پیغام می‌دادند.
در طول قرون وسطی و رنسانس، لباس به‌تدریج به عنصری تجملی تبدیل شد. لباس‌های پرزرق‌وبرق و پر از جزئیات، به ویژه در بین اشراف و طبقات بالای جامعه، نشان‌دهنده جایگاه اجتماعی و حتی میزان قدرت افراد بود. این نوع پوشاک با پارچه‌های گرانبها و تزئینات مجلل نمادی از ثروت و قدرت به حساب می‌آمد و هر کسی توانایی دسترسی به آن را نداشت.