بزرگنمايي:

آریا بانو - باشگاه خبرنگاران / روستای کهتویه در جنوب هرمزگان بافتی پلکانی شبیه ماسوله گیلان دارد؛ جذابیتی که می‌تواند پای گردشگران زیادی را به روستا باز کند، اما جذاب‌تر از آن، دستکند‌های یکی از اهالی روستاست. محمد احمدی سال‌هاست با علاقه و ذوقی که به هنر سنگ‌تراشی دارد، دستکند‌هایی درست کرده که خود به یک جاذبه گردشگری تبدیل شده‌است. دستکند‌های او با وسایل کوچکی مثل ساعت دیواری شروع شده و حالا به اتاق‌هایی از سنگ تراشیده رسیده است. گردشگرانی که به روستا می‌آیند، معتقدند سکونت در اتاق سنگی به آنها آرامش هدیه می‌کند.
روستایی محصور در کوه‌ها
کهتویه یکی از روستا‌های بستک است و محمد احمدی نیز با لهجه بستکی صحبت می‌کند. بستکی‌ها فارسی را آرام و شمرده صحبت کرده و بیشتر کلمات را به‌صورت کشیده تلفظ می‌کنند. نه‌ فقط اهالی روستا، بلکه بیشتر گردشگران، احمدی را به‌دلیل دستکندهایش در روستا می‌شناسند. او 65 سال دارد و علاقه‌اش به سنگ‌تراشی سبب شده تا این هنر را یاد بگیرد.
او می‌گوید: «هیچ‌کس نبود که سنگ‌تراشی را از او یاد بگیرم. از وقتی جوان بودم دست‌به‌کار شدم و با ابزار ساده‌ای که داشتم وسیله می‌ساختم.» شهر بستک در منطقه‌ای کوهستانی قرار دارد و کوه‌های گاه‌بست (گاوبست)، گچ، سیاه، ناخ، زنگارد و هرمزان (هرمیزان) شهر را محصور کرده‌اند و بلندترین ارتفاعات هرمزگان در بستک واقع شده‌است. گفته می‌شود کهتویه به‌معنای روستایی میان کوه و تپه است و شکل‌گیری روستا هم حدود 400سال پیش با کوچ مردم از آبادی‌های اطراف آغاز شده است.

آرامش دستکند‌ها
تا چند سال پیش دستکند‌های احمدی بیشتر جنبه سرگرمی داشت، اما کم‌کم به یک جاذبه گردشگری تبدیل شد؛ تا جایی که او با ساخت اتاق‌های دستکند و وسایل داخلش روستا را دیدنی‌تر کرد.
احمدی می‌گوید: «روستا در تابستان هوای بسیار گرمی دارد و گردشگران در زمستان به روستا می‌آیند. برخی فقط برای بازدید از دستکند‌های روستا می‌آیند و شب نمی‌مانند. مدتی می‌نشینند و از تبدیل سنگ‌هایی که جزو طبیعت روستاست به وسایلی مثل صندلی، میز یا ساعت دیواری لذت می‌برند. بار‌ها از آنان شنیده‌ام که وقتی چندساعتی در اتاق‌های دستکند حضور دارند، آرامش پیدا می‌کنند.»
احمدی 6فرزند دارد که همگی در روستا هستند و هریک به کاری مشغولند، اما هیچ‌یک سررشته‌ای از سنگ‌تراشی ندارند. احمدی ادامه می‌دهد: «کار سختی است. جوانان حوصله ندارند ساعت‌ها با ابزار‌های ساده و یک قلوه‌سنگ مشغول باشند، اما من این کار را خیلی دوست دارم. وقتی استقبال گردشگران را هم می‌بینم بیشتر به کارم علاقه‌مند می‌شوم.» احمدی این روز‌ها را فقط به سنگ‌تراشی می‌گذراند. او می‌گوید: «از اول جوانی در این روستا بنایی می‌کردم. بعد‌ها هم برای خودم استاد بنا شدم. حالا بیکارم و سنگ‌تراشی هم برای من درآمدی ندارد.»