بزرگنمايي:

آریا بانو - ایسنا / برای بیش از یک قرن، استفاده از سوزن‌های تزریقی روش اصلی انتقال دارو به بدن بوده است. اما این روش سنتی، علاوه بر ایجاد درد، می‌تواند با خطرات عفونی و عوارض جانبی همراه باشد. پژوهشی جدید به بررسی راهکاری نوین پرداخته است که با استفاده از میکرونیدل‌ها و نانوداروها، امکان انتقال بدون درد و دقیق‌تر داروها را فراهم می‌کند
تزریق دارو به بدن از طریق سوزن‌های سنتی، یکی از پرکاربردترین روش‌های درمانی در سراسر جهان است. بااین‌حال، این روش محدودیت‌های قابل توجهی دارد؛ از جمله درد ناشی از تزریق، که می‌تواند مانع از همکاری بیماران در روند درمان شود. همچنین خطر انتقال عفونت از طریق استفاده مجدد از سوزن، چالش بزرگی برای نظام سلامت محسوب می‌شود. برای حل این مشکلات، دانشمندان به دنبال روش‌های نوین دارورسانی بوده‌اند. فناوری میکرونیدل که برای اولین‌بار در دهه 1970 معرفی شد، یکی از امیدبخش‌ترین روش‌ها در این زمینه است. این سوزن‌های ریز، با نفوذ به لایه‌های سطحی پوست، مسیر انتقال دارو را هموار می‌کنند، بدون آنکه به عمق پوست رسیده و گیرنده‌های درد را تحریک کنند.
از سوی دیگر، توسعه داروهای نانومقیاس، تحول مهمی در علم پزشکی محسوب می‌شود. نانوداروها به دلیل ابعاد بسیار کوچک، می‌توانند ماده درمانی را با دقت بالایی به سلول‌های هدف برسانند. این فناوری نه‌تنها اثربخشی دارو را افزایش می‌دهد، بلکه میزان عوارض جانبی آن را نیز کاهش می‌دهد. بنابراین، ترکیب دو فناوری میکرونیدل و نانودارو، رویکردی امیدوارکننده برای افزایش کارایی درمان‌های دارویی به‌شمار می‌رود.
در همین راستا، زینب باقری از دانشگاه شهید بهشتی به همراه یک همکار هم دانشگاهی، پژوهشی را در زمینه استفاده از میکرونیدل‌ها برای انتقال نانودارو انجام داده‌اند. این تحقیق که در فصلنامه پوست و زیبایی وابسته به دانشگاه علوم پزشکی تهران منتشر شده است، بر بررسی قابلیت‌های این فناوری ترکیبی در انتقال دارو به بدن تمرکز دارد.
محققان در این پژوهش، با مرور منابع علمی، به بررسی چالش‌ها و مزایای استفاده از میکرونیدل‌های حاوی نانودارو پرداخته‌اند. آن‌ها دریافتند که میکرونیدل‌ها می‌توانند بدون ایجاد درد، دارو را به‌طور مستقیم به پوست وارد کرده و جذب آن را بهبود بخشند. همچنین، نانوداروها در مقایسه با داروهای سنتی، توانایی بالاتری در رساندن ماده درمانی به سلول‌های هدف دارند.
نتایج این پژوهش نشان می‌دهند که ترکیب این دو فناوری می‌تواند روشی کم‌تهاجمی و مؤثر برای درمان بسیاری از بیماری‌ها باشد. میکرونیدل‌ها با نفوذ کنترل‌شده در پوست، امکان عبور نانوداروها را از سد پوستی فراهم می‌کنند و به‌این‌ترتیب، میزان دسترسی دارو به بافت‌های موردنظر را افزایش می‌دهند. این روش همچنین می‌تواند عوارض جانبی ناشی از داروهای خوراکی یا تزریقی را کاهش دهد.
علاوه بر این، پژوهشگران تأکید می‌کنند که استفاده از میکرونیدل‌های حاوی نانودارو، می‌تواند در درمان بیماری‌های پوستی، عفونت‌ها و حتی برخی سرطان‌ها مفید باشد. چراکه این روش اجازه می‌دهد دارو با دقت بالا به محل موردنظر برسد و از پخش‌شدن غیرضروری آن در بدن جلوگیری شود.
با وجود تمامی این مزایا، چالش‌هایی نیز در مسیر توسعه این فناوری وجود دارد. کنترل دقیق ابعاد و ساختار میکرونیدل‌ها، سازگاری نانوداروها با این ساختارها و اطمینان از ایمنی و پایداری آن‌ها در بدن، از جمله موانعی هستند که باید برطرف شوند. همچنین، تولید انبوه میکرونیدل‌های حاوی نانودارو، نیازمند روش‌های مقرون‌به‌صرفه و کارآمد است که هنوز در مرحله تحقیق و توسعه قرار دارند.
به‌رغم این چالش‌ها، این فناوری پتانسیل بالایی برای بهبود روش‌های درمانی دارد. پژوهشگران امیدوارند که با پیشرفت‌های بیشتر در این حوزه، میکرونیدل‌ها و نانوداروها بتوانند به بخشی از درمان‌های روزمره تبدیل شوند و تجربه‌ای بدون درد و مؤثرتر را برای بیماران فراهم آورند.