بزرگنمايي:

آریا بانو - ایرنا / «پیرپسر» قطعا یکی از بهترین ساخته‌های چند سال اخیر سینمای ایران است که تمامی اجزای تولید آن در یک هارمونی معنادار، در اوج قرار دارند و در برخی شاخه‌ها نظیر بازیگر نقش اول مرد و کارگردانی، حتی می‌توانند تراز حرفه‌ای‌گری را به‌تنهایی به نفع خود جابه‌جا کنند.
«پیرپسر» یکی از بهترین آثار چند سال اخیر سینمای ایران محسوب می‌شود؛ فیلمی پیشرو و قطعا بالاتر از استانداردهای درام‌سازی این سال‌های ایران. یک روایت پرنفس و پرکشش دارد که می‌تواند برای 200 دقیقه، مخاطبش را کنجکاو نگه‌دارد. تمپویی جادویی دارد که مدام از رئال به رومنس و دلهره تغییر مسیر می‌دهد و جالب آن‌که در تمامی این خوانش‌ها، موفق بیرون می‌آید. در سینمایی که بسیای از تولیدات آن، در راکورد و ریتم، نوسان دارند و باگ‌های مشهودی به خود می‌بینند، بسیار مهم است که فیلمی بتواند طی بیش از 3 ساعت، خود را در اوج نگهدارد و برای لحظاتی هم افت نداشته باشد.
«پیرپسر» فیلمی پیشرو و بالاتر از استانداردهای درام‌سازی این سال‌های سینمای ایران است که از روایتی پرنفس و پرکشش برخوردار است. تمپویی جادویی دارد که مدام از رئال به رومنس و دلهره تغییر مسیر می‌دهد
این زمان برای میزانسن کار نیز حائز اهمیت است و نشان می‌دهد که اکتای براهنی چگونه با تغییر فضاسازی‌های متناوب، به درک محیطی درست در جهت خلق یک مهندسی کاربردی در میزانسن رسیده است.
«پیر پسر» قطعا یکی از بهترین بدمن‌های تاریخ سینمای ایران را رونمایی کرد. حسن پورشیرازی با ارئه یک بازی چندلایه، مراتبی از عشق، هوس، قلدری، خشم، نفرت و انتقام را به تصویر کشید که مشاهده توامان این هیجانات، تاکنون در هیچ بدمن سینمای ایران مشاهده نشده بود. یک بازی به‌غایت زیرپوستی که قطعا در حافظه تاریخی سینمای این سرزمین به یادگار خواهد ماند.
سوال مهمی که اکنون به ذهن می‌رسد آن‌که چرا این فیلم بیش از 3 سال است که در محاق توقیف به سر می‌برد؟ فیلمی که از استانداردهای بالای جهانی در مضمون و اجرا برخوردار است، چرا باید تا این اندازه مورد بی‌مهری مدیران سینمایی وقت قرار بگیرد؟ فیلمی که اگر در همان سال 1400 در جشنواره به روی پرده می‌رفت، قطعا می‌توانست آینده سینمایی کارگردان و برخی عوامل اصلی پروژه را تغییر داده و اتفاق‌های به‌مراتب مهم‌تری را برای آنها رقم بزند.

«پیر پسر» قطعا یکی از بهترین بدمن‌های تاریخ سینمای ایران را رونمایی کرد
قطعا میزان خشونتی که در فصل پایانی فیلم به تصویر کشیده شد، تاکنون در سینمای ایران تجربه نشده است اما آیا صرف نشان دادن چنین خشونتی می‌بایست منجر به توقیف طولانی‌مدت این فیلم شود؟ یا حتی اگر بحث بالاتر بگیرد و ممیزی از مجرای تصویرگری رقابت عشقی پدر و پسری بر سر یک دختر عنوان شود، آیا این نیز می‌تواند مانع از نمایش یکی از بهترین ساخته‌های چند سال اخیر سینمای ایران شود؟
اکنون و با تغییر سبک زندگی مردم و البته در دسترس بودن تولیدات بین‌المللی، تکلیف نمایش آثاری از جنس «پیرپسر» کاملا مشخص است. سینمای جهان نیز برای نمایش این آثار، راهکارهایی دارد که وقت آن رسیده، سینمای ایران همپای آن راهکارها، از مقولاتی چون «توقیف» عبور کرده و زمینه اکران عمومی این فیلم‌ها را فراهم کند.
و در آخر اینکه سینمای ایران تا همیشه، یک سیمرغ به حسن پورشیرازی و اکتای براهنی بدهکار است.