بزرگنمايي:

آریا بانو - ایرنا / حالا برای ما عادی شده است، از کنارش بی تفاوت گذر می کنیم، روبروی آن به خوردن آبمیوه یا سیب زمینی سرخ کرده مشغول می شویم و یا به انتظار رسیدن تاکسی می ایستیم، بی هیچ نگاه یا توجهی اما آن، ایستاده به غبار با تنی خسته و رنجور، منتظر فروریختن است تا تمام خاطرات را در خود دفن کند، این وضعیت سینمای ملت قزوین است.
 بیش از یک دهه از تعطیلی ناگهانی سینما ملت قزوین می گذرد، زمانی که سینما ملت به ناگهان تعطیل شد، خبرگزاری ها یا رسانه های محلی از چند و چون ماجرا پرسیدند و جواب این بود که سینما ملت به علت وجود مشکلاتی چند روزی تعطیل است اما این تعطیلی به بیش از یک دهه به طول انجامید.
 آن زمان انتقادهای فراوانی از تعطیلی این سینما به گوش رسید و تا همین چند سال پیش نیز ادامه داشت، اما به تدریج با گذر ایام تعطیلی این سینما، به غبار نشستنش و متروکه شدن آن نیز به امری عادی تبدیل شد، انگار خاصیت قزوین همین است.
گویی خاصیت قزوین عادی شدن متروکه شدن بناها است چرا که از دهه های گذشته بنای تاریخی گراند هتل، خانه مومنان، ﮐﺎﺭﺧﺎﻧﻪ ‌ﺁﺭد "ﻣﺎﺷینچیان" و مدرسه شهیدی نیز جزو بناهایی بودند که روزگاری عمومیت داشتند و مردم به آن رفت و آمد می کردند اما این بناها هم تعطیل شدند و بعد از چندی توجهات کمی به آنها شد.
قزوین فقط 2 سینما دارد

برگردیم به سینما ملت، کمتر کسی را در قزوین پیدا می کنید که وقتی نام سینما ملت را می شنود، لبخند بر لبانش ننشیند و یاد ایام و خاطراتش از فلیم های اکران شده در این سینما نیفتد، سالن بزرگ و سیاهی که بوی ساندویچ کالباس خشک همراه فیلم به مشامت می رسید و یا آن صف های طولانی برای خرید بلیت از گیشه کوچک آن، تنها بخشی از خاطراتی است که در ذهن ها باقی مانده است.
قزوین قبلا چند سالن سینمایی داشت، در زمانی سالن های سینمای این شهر به عدد پنج هم رسید، یعنی قبل از انقلاب اسلامی، سالن سینما گراند هتل، سینما هتل پارس و سینما مدارس ارامنه چند مورد معروف سینماهای آن دوره هستند که هر یک به نوعی تخریب شدند و از دست رفتند.
اکنون 2 سینما در قزوین فعالیت دارد، با این وجود که جمعیت شهر چندین برابر آن دوره شده است اما امروز فقط سینما مهتاب و سینما بهمن فیلم ها را به روی پرده نمایش می برند.
فضای عمومی شهر و حس تعلق
حال اینکه از منظر جامعه شناسی، برخی از فضاهای عمومی شهر به دلیل فعالیت و رویدادهایی که در برخی از مکان های عمومی آن شکل می گیرد، می تواند خاطره جمعی و یا ایجاد حس تعلق به آن مکان را به وجود آورد.
قزوین شهر کوچکی بود که مردم در آن سکونت داشته و کار می کردند و در میان کارکردن ها و سر شلوغی های خود، اما یکی از تفریحات مهم شان، دیدن فیلم بر پرده سینما بود و از این منظر خاطرات جمعی از دهه های 40 تا 70 در اذهان مردم شکل گرفته و ماندگار شده است.
این روزها که بافت شریانی خیابان های کهن تغییر می یابد، شهرها مملو از بیگانگی، جمعیت شتابان و اسیر و مشغول مشکلات معیشتی و در هم لولیده شده اند و بر ضد خاطره‌ جمعی پیش می روند، باید از منظر جامعه شناسی به مفاهیم مرتبط به شهر نگاه ویژه تری داشت که سکونت، کار، آمد و شد و اوقات فراغت باید در کنار یکدیگر به یک وفاق جمعی و یا یک خاطره جمعی بیانجامد.
در حالی که سینمای ملت قزوین به عنوان خاطره جمعی یک ملت، صندلی هایش خاک می خورد و امروز و فردا است که تابلوی سردر این سینما با آن فونت بسیار بزرگ و دل نشینش بر زمین بیافتد، ما شاهد مرگ خاطره جمعی خود خواهیم بود، آنچنان که در دهه های پیش خاطره های جمعی مردم در سینماهای دیگر این شهر دفن شد و از بین رفت.
البته سینما ملت قبل از تعطیلی رسمی آن نیز دیگر سینما نبود، چند وقتی می شد که از رونق افتاده بود و دیگر صف های طولانی یا جمعیت مردم را جلوی این سینما نمی دیدی و وقتی در صندلی های زوار دررفته آن به تماشای فیلم می نشستی، موش هایی هم از زیر پاهایت رد می شدند.
مشکلات سینماداری در قزوین
اما عوامل زیادی باعث شد تا قزوین امروز فقط 2 سینما داشته باشد، یکی از آن عوامل، آیین نامه هایی هستند که برای احیای سینماها به عنوان یک عامل بازدارنده مانعی برای سینماداران به حساب می آیند (عدم حمایت سازمان شهرداری، اداره فرهنگ و ارشاد و میراث فرهنگی) و دیگری مشکلات بهره وری اقتصادی سینمادارن است که دیگر انگیزه ای برای ادامه دادن کار نداشتند و ندارند و با روند افزایش قیمت ها، به نظر می رسد سرمایه هنگفتی برای بازسازی سینمای ملتی که دیگر به جز آجر چیز دیگری برایش باقی نمانده، احتیاج است که بعید می دانیم این تعمیرات صورت بگیرد.