آریا بانو - همشهری آنلاین / جیمز هتفیلد (James Alan Hetfield) ترانه‌سرا، خواننده و گیتاریست چیره‌دست آمریکایی در سال 1963 درایالت کالیفرنیای آمریکا بدنیا آمد. هتفیلد غالباً یکی از بهترین نوازندگان گیتار ریتم هوی متال در تاریخ دانسته می‌شود.
جیمز آلن هتفیلد (زادهٔ 3 اوت 1963) یک موسیقی‌دان آمریکایی است. او خواننده اصلی، گیتاریست ریتم، یکی از بنیانگذاران و ترانه سرای اصلی گروه هوی متال متالیکا است. او در درجه اول به خاطر صدای خشن و ریتم نوازندگی پیچیده اش شناخته شده است. هتفیلد در اکتبر 1981 متالیکا را تأسیس کرد. متالیکا برنده ده جایزه گرمی شده است و 11 آلبوم استودیویی، سه آلبوم زنده، چهار نمایش توسعه یافته و 24 تک آهنگ منتشر کرده است. هتفیلد را اغلب یکی از بزرگ‌ترین گیتاریست‌های ریتم هوی متال در تمام دوران می‌دانند.

بازار

در سال 2009، هتفیلد در کتاب جوئل مک‌آیور به نام 100 گیتاریست برتر متال در رتبه هشتم و در فهرست 100 خواننده برتر متال تمام دوران هیث پاردر رتبه بیست و چهارم را کسب کرد. گیتار ورلد نیز هتفیلد را به عنوان نوزدهمین گیتاریست برتر تمام دوران رتبه بندی کرده است. همچنین او در رتبه دوم (به همراه کرک همت، گیتاریست اصلی متالیکا) در نظرسنجی همان مجله از 100 گیتاریست برتر متال قرار داد. مجله رولینگ استون او را همراه با هم گروه خود کرک همت به عنوان بیست و سومین گیتاریست برتر تمام دوران معرفی کرده است.
جیمز 9 ساله بود که اولین آموزش‌های ساز پیانو را آموخت. او سپس شروع به نواختن درامِ برادرش دیوید کرد و سرانجام در 14 سالگی شروع به نواختن گیتار کرد. از آنجا که پدر و مادر او ویرجیل و سینتیا از پیروان و هواخواهان تعصبی فرقه مسیحیان پروتستان بودند، از این رو، بیشتر دوران جوانی او تحت‌الشعاع مذهب قرار گرفت. آن‌ها بنابر اعتقاداتشان به شدت مخالف مصرف دارو یا هر گونه کمک پزشکی بودند و از اعتقاد خود دست نکشیدند تا زمانی که درگذشت مادر او بر اثر بیماری سرطان در شرف وقوع بود.
مرگ مادر جیمز و متعاقباً رابطه آشفتهٔ او با مذهب، هر دو مسایلی هستند که همواره موضوع اصلی برخی از اشعار گروه متالیکا بوده‌اند (ترانه‌های مامان گفت (Mama Said) و خدایی که شکست خورد (The God That Failed) در مورد مادر و پدر جیمز و ترانه تا زمانی که بخواب رود (Until It Sleeps) در مورد بیماری سرطان است که موجب مرگ هردوی والدین جیمز شد).
در سال 1986 و در دوران اوج کاری گروه، در یک سفر تور کنسرت در دانمارک، یکی از اعضای مهم و محبوب گروه، یعنی کلیف برتون، در حادثه تصادف اتوبوس حامل گروه، جان خود را از دست داد. این نقطه تبدیل به نقطه عطف دردناکی برای تمام اعضای گروه و تجربه تاریخی متالیکا شد.

در سال 2001 نیز، جیسون نیوستد که یکی از اعضای موفق و مستعد گروه بود، به دلیل اختلافات داخلی گروه، از متالیکا جدا شد. این مرحله شروع فروپاشی گروه بود. وی پس از چند ماه همکاری با اوزی آزبورن که یکی از افراد خبره و صاحب‌نام در این حوزه بود، گروه ویود را تشکیل داد.
در سال 2003، رابرت تروهیو به گروه متالیکا پیوست. او که پیش از این نوازنده گیتار بیس در گروه آزی آزبورن بود، با آمدنش به متالیکا حاشیه‌های زیادی را برای جیمز هتلفید و گروه متالیکا به وجود آورد و بین این دو گروه داستان‌های زیادی برای شایعه‌ پردازان ایجاد کرد.
طرفداران گروه متالیکا، بهترین آلبوم این گروه را آلبوم (و عدالت برای همه) And Justice For All می دانند. این آلبوم پس از مرگ کلیف برتون ساخته شد و خشم و غم عمیق درون آنها را به خوبی منتقل می کند. همچنین این آلبوم توانست فروش بسیار بالایی را از آن خود کند و از لحاظ اجرا، شعر و تاثیرگذاری جزو برترین و ماندگارترین آهنگ های تاریخ سبک هوی متال به حساب می آیند.
متالیکا با فلسفه‌ای که در پس و پشت هر قطعه خود نهان داشت، پا را فراتر از یک موسیقی پاپیولار گذاشت و نسلی از نوجوانان و جوانان را با روحیه‌ای خاص، اعتراضی، متفکر و یعضا مایوس پرورش داد.
اما پرفروش ترین آلبوم متالیکا در تمام طول فعالیتشان، آلبوم متالیکا و یا با نام دیگر آن یعنی آلبوم سیاه (Black Album) است که در سال 1991، انتشار یافت. این آلبوم در حدود 17 میلیون نسخه در آمریکا و بیش از 31 میلیون نسخه در سرتاسر جهان، بالاتر از گانز ان روزز (Guns’ N Roses) و پینک فلوید و با فاصله کمی از مایکل جکسون و بیتلز و سلن دیون جایگاهی را در بین 20 آلبوم پرفروش تاریخ موسیقی در تمامی سبک‌ها به خود اختصاص داد. ترانه هیچ‌چیز دیگری مهم نیست
(Nothing Else Matters) نیز مربوط به این آلبوم بوده است.