آریا بانو - ایسنا / راه رفتن ممکن است جرقه خلاقیت و موسیقی در انسان باشد.
محققان بر این باورند که راه رفتن، نقش کلیدی در رشد خلاقیت و توانایی‌های ارتباطی انسان ایفا می‌کند و نتایج تحقیق جدید منتشر شده در سایت ارث نشان داد که توانایی انسان برای راه رفتن روی دو پا می‌تواند موسیقی و حتی زبان را نیز در بر گیرد.
تکامل انسان فرآیند شگفت‌انگیزی بود که منجر به تحولات مختلف، هم از نظر جسمی و هم از نظر ذهنی شد. جسم انسان‌ها با رشد مغز و عملکردهای درونی آنها ارتباط عمیقی دارد.
نتایج تحقیق کنونی، رشد شناختی را که تکامل به آن کمک کرده و به‌عنوان دوپا بودن منجر به توسعه ریتم و موسیقی شده است را برجسته کرد. تغییر به سمت عمودی راه رفتن انسان، منجر به رشد شناختی خروجی‌های خلاقانه شد زیرا بر یادگیری الگوهای ریتمیک تاثیر گذاشت.
این بررسی را محققی به نام ماتز لارسون از دانشگاه ایالتی فلوریدا انجام داده و به بررسی این موضوع پرداخته است که چگونه صدای موزون قدم‌ها، با توجه به نوع راه رفتن، ممکن است زمینه‌ای را برای حس زمان‌بندی و گرابش موسیقی افراد ایجاد کرده و چگونه بر تکامل تعامل انسان و رشد مغز تاثیر گذاشته است. این موضوع همچنین، روی زمانی که مردم با هم گفت‌وگو، فکر و ارتباط برقرار می‌کنند، تاثیر خواهد داشت.
لارسون اظهار کرد: نتایج کنونی همچنین توضیح می‌دهد که چرا دویدن و پیاده‌روی باعث افزایش خلاقیت می‌شود و گفت که ریتم یکنواخت راه رفتن می‌تواند به همگام‌سازی افکار و تشدید ادراک کمک کند. این ارتباط ممکن است ریشه‌های تکاملی عمیقی داشته باشد.
هنگامی که انسان‌های اولیه شروع به راه رفتن کردند، نوع جدیدی از صدا را تولید کردند که یکنواخت، ریتمیک و به راحتی قابل پیش‌بینی بود. این در تضاد با صدای نامنظم‌تر ناشی از حرکت چهارپا، مانند گام‌های نامنظم یک شامپانزه در حال بالا رفتن از درختان است.

لارسون توضیح داد: گام‌های نامنظم در میان خش‌خش برگ درختان، صداهای حرکتی ریتمیک و قابل پیش‌بینی‌تری ایجاد می‌کند.
این منظم بودن احتمالا مزیتی تکاملی ارائه می‌دهد. وقتی دو نفر همگام راه می‌روند، قدم‌هایشان فواصل آرامی بین قدم‌ها ایجاد می‌کند و به مغز فضایی می‌دهد تا با صداهای دیگر محیط هماهنگ شود.
این وضوح شنوایی ممکن است با تشخیص زودتر تهدیدها، به زنده ماندن انسان کمک کرده باشد اما پیامدها فراتر خواهد بود. ریتم قدم‌ها نیز ممکن است مغز را آموزش داده باشد تا صداها را با هم گروه‌بندی کند و راه را برای الگوهای موسیقی و گفتار ساختاریافته با راه رفتن هموار کند.
به نظر می‌رسد حتی قبل از تولد، اثرات حرکت موزون تاثیری از خود بر جای می‌گذارد. همانطور که زنان باردار راه می‌روند، حرکت ثابت قدم ‌آنها به سمت بالا و پایین، چندین سیستم حسی از جمله شنوایی، تعادل، لمس و آگاهی بدن (معروف به حس عمقی) را در جنین فعال می‌کند.
سرعت پیاده‌روی معمولی با حدود 120 قدم در دقیقه با ضرب آهنگ‌های بسیاری از آهنگ‌های موسیقی مطابقت دارد.
لارسون خاطرنشان کرد: ضربان قلب ما ریتم متفاوتی دارد، حدود 70 ضربه در دقیقه و ضربان قلب فقط شنوایی را تحریک می‌کند به این معنی که رد پاها به‌طور قابل‌توجهی تجربه‌ای شبیه به موسیقی ایجاد می‌کند. نوزادان با تکان خوردن آرام می‌شوند. شاید به این دلیل که شبیه‌سازی زمانی است که مادر در دوران بارداری در حال راه رفتن را ایجاد می‌کند.
این قرار گرفتن زودهنگام با ریتم ممکن است نوزادان را برای پاسخ دادن به سرعت آماده کند، آنها را آرام و برای تجربیات بعدی موسیقی و حرکت آماده کند.
لارسون معتقد است که الگوهای باستانی هنوز در رفتار انسان مدرن زنده هستند و گفت: طبق تجربه من، دویدن و پیاده‌روی کردن، خلاقیت را تقویت می‌کند و می‌تواند باعث ایجاد افکار جدید شود و پیاده‌روی با یک دوست، تبادل ایده‌ها را تحریک خواهد کرد.
پیاده‌روی نه تنها به ما کمک می‌کند بهتر فکر کنیم، بلکه ممکن است نحوه ارتباط ما با دیگران را تقویت کند، گفتار و حرکت را به روش‌های ظریف اما معنادار همگام‌سازی می‌کند.
نتایج این تحقیق در مجله Current Anthropology منتشر شده است.