بزرگنمايي:

آریا بانو - متاسفانه این مساله که برخی بیمارستان های خصوصی و حتی دولتی از افراد غیر متخصص برای امر پرستاری استفاده می کنند واقعیتی تلخ و البته خطرناک است. چرا که افراد بدون دیدن دوره های مراقبت که پرستاران آن را گذرانده اند نمی توانند به عنوان پرستار فعالیت کنند.

وقتی رییس سازمان نظام پرستاری از فعالیت پرستاران خارجی در بیمارستان های کشور خبر داد این شائبه مطرح شد که اگر وزارت بهداشت و درمان توان پرداخت هزینه های این پرستاران را دارد چرا با اجرایی کردن مطالبات پرستاران داخلی مانع خروج و مهاجرت آنها نمی شود. اما بعدا مشخص شد این پرستاران خارجی که نجاتیان مدعی فعالیت آنها در بیمارستان ها بوده همان اتباع افغانستانی فارغ التحصیلان رشته پرستاری هستند که در ایران متولد شده اند. آنها در ایران تحصیل کرده اند و البته بسیاری از آنها هم بعد از کسب سابقه کار از ماندن در ایران منصرف شده و به کشورهای دیگر رفته اند و الان تعداد انگشت شماری از آنها در بیمارستان ها فعالیت می کنند.
تجارت نیوز در خبری نوشت:نکته اینجاست که همین پرستاران طبق قانون نمی توانند به استخدام وزارت بهداشت و درمان در بیایند و مجبورند در بیمارستان های خصوصی و با قراردادهای پیمانی مشغول به کار باشند.
اما خبر دیگری که باعث شد یک بار دیگر عدم توجه مسوولان به حفظ جان بیماران مورد توجه قرار گیرد. بحث استخدام افراد غیر متخصص به جای پرستار در بیمارستان های خصوصی بود. مساله ای که شاید بسیاری از افراد هیچ اطلاعی از آن نداشته باشند. عموما وقتی اسم بیمارستان خصوصی به میان می آید مساله مراقبت های ویژه و خدمات vip مطرح می شود، اما…
کسانی که دوره مراقبت ندیده اند پرستار نیستند
دبیرکل خانه پرستار در این باره به تجارت نیوز می گوید: متاسفانه این مساله که برخی بیمارستان های خصوصی و حتی دولتی از افراد غیر متخصص برای امر پرستاری استفاده می کنند واقعیتی تلخ و البته خطرناک است. چرا که افراد بدون دیدن دوره های مراقبت که پرستاران آن را گذرانده اند نمی توانند به عنوان پرستار فعالیت کنند.
محمد شریفی مقدم می افزاید: نکته دیگر استفاده از دانشجویان پرستاری است که طبق قانون کار کردن آنها مجاز نیست و این مساله می تواند برای سلامت بیماران بسیار خطرناک باشد.
او ادامه می دهد: با این رفتارهای فراقانونی نمی توانیم کمبود پرستار در کشور را جبران کنیم. مساله اینجاست که علیرغم تمام وعده هایی که داده شده هیچ کدام از مطالبات پرستاری اجرایی نشده است. این که در روزهای آخر اسفند برخی معوقات پرستاران که مربوط به یک سال گذشته بود پرداخت شد چیزی نبود که بتوان به عنوان اجرایی شدن مطالبات به آن نگاه کرد.
بی توجهی به پرستاران و بازی با جان بیماران
شریفی مقدم در بخش دیگری از سخنان خود اظهار می دارد: اینکه پرستاران را مجبور به انجام اضافه کار می کنند در حالی که غیر قانونی است و بعد مبلغ این اضافه کار را با تاخیر یک تا 6 ماهه پرداخت می کنند چیزی نیست که پرستاران از آن راضی باشند. اینکه هنوز مساله تعرفه گذاری خدمات پرستاری، ساعت کار، حق بهره وری و … از سوی وزارت بهداشت و درمان نادیده گرفته شده است خود عامل دیگری برای پایین آمدن کیفیت خدماتی است که در بیمارستان ها به بیماران ارایه می شود.
او در پاسخ به این سوال که مساله کار پرستاران خارجی در بیمارستان ها چیست می گوید: این هم شائبه ای است که معاونت پرستاری وزارت بهداشت و درمان ایجاد کرد. در واقع آنها با این خبر می خواستند پرستاران داخلی را به ماندن ترغیب کنند و بگویند اگر شما بروید جایتان را پرستار خارجی می گیرد. در حالی که حتی در افغانستان و عراق هم حقوق پرستار بالای 500 دلار است اما در ایران این دریافتی 200 دلار هم نمی شود.
دبیرکل خانه پرستار ادامه می دهد: حال سوال اینجاست با چنین شرایطی کدام پرستار خارجی برای کار به ایران می آید. پرستاران خارجی که وزارت بهداشت به آن اشاره می کند تعداد کمی فارغ التحصیلان رشته پرستاری اتباع افغانستان هستند که حتی در ایران به دنیا آمده اند. جالب است بدانید آنها طبق قانون نمی توانند در استخدام وزارت بهداشت باشند و معمولا در بیمارستان های خصوصی کار می کنند. در واقع باید گفت فرافکنی وزارت بهداشت با اخباری مانند کار کردن پرستارهای خارجی در بیمارستان های کشور نمی تواند مشکلات حوزه پرستاری را رفع کند.
شریفی مقدم می گوید: متاسفانه سیستم بهداشت و درمان در کشور ما پزشک سالار است و تا زمانی که پزشکان تصمیم گیرنده اند هیچ کدام از مطالبات پرستاران پرداخت نخواهد شد. در اکثر کشورهای دنیا روسای بیمارستان ها پزشک نیستند، در هیات های نظارت که باید برای پرستاران و دیگر گروه های درمانی تصمیم گیری شود پزشکان حضور ندارند اما در ایران همه چیز دست پزشکان است.
او می افزاید: البته نه تمام پزشکان تعداد محدودی که هم قدرت و هم ثروت را در اختیار دارند و بازیگر نقش اول هستند و همین مساله باعث می شود تا پرستاران هیچ وقت به حقوق قانونی خود دست پیدا نکنند چرا که اراده ای برای انجام این هم وجود ندارد.