بزرگنمايي:

آریا بانو - ایسنا /محققان برزیلی موفق به ساخت اپلیکیشنی جهت توانبخشی بازماندگان سکته مغزی شدند. این اپلیکیشن با کمک یک حسگر (شتاب‌سنج) متصل به لباس کاربر، توانایی شناسایی وضعیت بدن و انجام توصیه‌هایی جهت بهبود تعادل بدن از طریق دستورات صوتی، ارتعاشات تلفن همراه یا تصاویر را دارد.
این اپلیکیشن جهت توانبخشی یکی از عوارض سکته مغزی با نام «هِمی‌پارزی»(hemiparesis) است. «همی‌پارزی» یا «فلج ناقص» منجر به کاهش قدرت عضلانی یا فلج جزئی در یک طرف بدن و آسیب به هوشیاری بدن می‌شود. همچنین این عارضه در اثر آسیب مغزی ناشی از بیماری‌هایی اعم از «مولتیپل اسکلروزیس»(multiple sclerosis) یا ام‌اس (نوعی بیماری التهابی که منجر به سفت شدن چندین باف عصبی می‌شود)، فلج مغزی و برخی سرطان ایجاد می‌شود.
آماندا پولین پریرا(Amanda Polin Pereira)، استاد گروه کاردرمانی در دانشگاه فدرال سائو کارلوس(UFSCar) و نویسنده مسئول این مقاله گفت: افراد مبتلا به «همی‌پارزی» حساسیت و درک خود را نسبت به سازماندهی فضای اطراف خود از دست می‌دهند، در نتیجه آنها ممکن است بدون آگاهی خود به طرفی خم شوند یا درد عضلانی ناشی از ناهماهنگی عضلات را تجربه کنند. همچنین ممکن است کارهای روزمره آنها بدون قرار گرفتن بدن در وضعیت صحیح دچار اخلال شود.
ماریا دا گراسا کامپوس پیمنتل(Maria da Graça Campos Pimentel) استاد انجمن ریاضیات و علوم رایانه‌ای(ICMC-USP) تاکید کرد: این اپلیکیشن، محصولی مشترک برای رفع نیازهای بیماران است. ترکیب چند حوزه مختلف دانش، نقش بسزایی در توسعه این اپلیکیشن داشت و مشابه آن در این کلینیک برای توانبخشی بیماران وجود ندارد.
این آزمایشات در یک مرکز توانبخشی صورت گرفتند. محققان در طول این فرآیند با فیزیوتراپیست‌ها، کاردرمانگران و همچنین بیماران تحت توانبخشی مصاحبه کردند.
پریرا گفت: این اپلیکیشن علاوه بر بالا بردن سطح آگاهی ما از عارضه «همی‌پارزی» به بیماران کمک می‌کند تا وضعیت بدنی خود را بهبود ببخشند. همچنین به درمانگران این امکان را می‌دهد تا بتوانند بر روی مسائل دیگر توانبخشی تمرکز کنند و این فرآیند را کارآمدتر و دقیق‌تر انجام دهند. ما در حال آغاز تحقیقات خود بر روی استفاده طولانی‌مدت از این اپلیکیشن در خانه هستیم.
هر چه ساده‌تر، بهتر
پیمنتل گفت: ما با ایده اپلیکیشنی پوشیدنی آغاز کردیم و دریافتیم که هرچقدر محصولمان ساده‌تر باشد، بیشتر مقبول بیماران خواهد بود. به همین دلیل شروع به توسعه اپلیکیشن کردیم و به جای تهیه لباس، تصمیم به دوخت جیب‌هایی در نیم‌تنه بالایی لباس بیماران گرفتیم تا بتوانند تلفن همراه خود را حمل کنند.
این محقق افزود: در نهایت، ما به یک فناوری قابل دسترس و پوشیدنی دست یافتیم که در تلفن‌های همراه موجود است. این فناوری با کمک حسگرهای شتاب‌سنج متصل به لباس (در جهت‌های راست به چپ، جلو و عقب) و بازخوردهای بصری، لمسی و شنیداری به هدایت بیماران در حالت ایستاده می‌پردازد.
طبق گفته پریرا، مقصود نهایی این تحقیقات، دسترسی رایگان عموم مردم به این اپلیکیشن است.
وی افزود: آنچه که اکنون جهت به‌روزرسانی اپلیکیشن نیاز داریم، زمان و سرمایه‌گذاری مالی است.
این مطالعه در مجله JMIR Aging منتشر شده است.