آریا بانو - مهر / شاید اختلاف در فرهنگ و دین و آموزه‌های اخلاقی در کشورهای مختلف باعث شده باشد که ملت‌های مختلف در تعریف مفاهیم با یکدیگر اختلافاتی داشته باشند. مثلاً یک رفتار که در فرهنگ یک جامعه ارزش به حساب می‌آید، ممکن است در دل جامعه‌ای دیگر رفتاری توهین‌آمیز باشد. یا یک نهاد مثل خانواده در جامعه‌ای بسیار مورد توجه باشد و در جامعه‌ای دیگر کم‌تر به آن توجه شود. اما بعضی مفاهیم، در تمام جوامع و فرهنگ‌ها با تمام اختلافات‌شان، یک معنی دارند و به یک میزان مورد پذیرش هستند. یکی از آن مفاهیمی که در همه جای دنیا و در بین تمام جوامع با فرهنگ‌های مختلف، از آن به ارزشمندی و شکوه یاد می‌شود، مفهوم «پدر» و رفتار «پدری کردن» است.
پدر در تمام دنیا یک معنی دارد. یک پشتیبان مهربان؛ یک حامی دلسوز؛ یک سپر محافظ برای هر حادثه‌ای که می‌تواند برای فرزند اتفاق بیفتد؛ از همین نظر هم در ادبیات داستانی و آثار سینمایی مختلف در دنیا ، چهره‌ای که از پدر می‌بینیم، تقریباً همان چهره‌ی مقدسی است که در فرهنگ خودمان از آن سراغ داریم. (البته بگذریم از برخی فیلم‌های سیاه خودمان که سعی دارند این چهره مقدس را مخدوش کنند!)
بسیاری از نویسندگان و فیلم‌سازان دنیا سعی کرده‌اند، چهره‌ای از پدر را در آثارشان نشان دهند که بیان‌گر اصل این مفهوم باشد. یا بسیاری از عکاسان خبری تلاش کرده‌اند این چهره را در موقعیت‌های مختلف طوری نشان دهند که نزدیک‌ترین نمایه به واقعیت این مفهوم باشد. اما به جرأت می‌توان گفت، بهترین قاب‌ها و روایت‌هایی که از مفهوم پدر در چند سال اخیر و به خصوص در سال گذشته از پدر به دنیا نشان داده شده، پدرهای اهل غزه بوده‌اند.
تصویر جمال الدره و فرزند شهیدش، محمد الدره، که توسط رسانه‌ای فرانسوی در سال 2000 به دنیا مخابره شد، تا سال‌های سال (و حتی هنوز) به عنوان تصویر ی نمادین از «پدر» شناخته می‌شد. تصویر غم‌انگیز جمال الدره و پسرش در جریان انتفاضه دوم فلسطین در سال 2000 در نوار غزه توسط یک تصویربردار فرانسوی برداشته شد. یک فیلم 59 ثانیه‌ای که نشان می‌داد پدر و پسری فلسطینی در مقابل تانک‌های صهیونیستی، پشت یک استوانه فلزی پناه گرفته‌اند. پسر ترسیده و گریه می‌کند و پدر دستش را به عنوان حمایت و دلگرمی پشت پسر قرار داده و دست دیگرش را برای تانک‌های صهیونیستی تکان می‌دهد به نشانه اینکه تیراندازی نکنند. اما ناگهان سوژه تصویربردار مورد حمله قرار می‌گیرد و پسرک به شهادت می‌رسد. این تصویر تا سال‌های سال نمادین‌ترین صحنه‌ای بود که رسانه‌ها می‌توانستند از مفهوم «پدر» نشان بدهند.

تا اینکه پس از هفتم اکتبر و حمله نظامی صهیونیست‌ها به نوار غزه، قاب‌های ماندگارتری هم از «پدر بودن» در این سرزمین مقاوم خلق شد. از جمله پدرهایی که کودکان‌شان را بین آوار خانه‌های فلسطینی به دوش کشیده‌اند. کسانی که خانه و زندگی‌شان آوار شده اما یک تنه برای زن و بچه‌هایشان نقش خانه و خانواده را ایفا می‌کنند.
اما در بین این تصاویر پدرانه هم کم نبودند، قاب‌هایی که دل مردم آزاده دنیا را به درد آوردند. از جمله پدربزرگی که قاب خداحافظی با نوه شهیدش در رسانه‌های اجتماعی دنیا دست به دست شد و حتی طراحان بزرگ دنیا بر اساس آن طرح‌هایی زدند که به قول خودشان تصویری نمادین و هنری از «پدرانگی» بود. «خالد نبهان » پدربزرگ دختربچه‌ای به اسم « ریم » بود که نوه‌اش را در حملات رژیم صهیونیستی به غزه از دست داده بود. وداع آخر این پدربزرگ و نوه سوژه رسانه‌ها شد و چندی بعد، خود خالد نبهان هم به شهادت رسید تا دوباره بتواند نوه شهیدش را در آغوش بکشد.

یکی دیگر از قاب‌های تلخ پدر بودن در غزه‌، تصویر محمد أبوالقمصان بود. پدری که به تازگی صاحب فرزندانی دوقلو شده بود و با تمام عشق و امید و آرزویش رفته بود که برای بچه‌هایش گواهی تولد و شناسنامه بگیرد که برایش خبر آوردند، محل اسکان زن و فرزندانش مورد حمله قرار گرفته و هر دو فرزند تازه متولد شده‌اش، به شهادت رسیده‌اند. انگار اشک‌های ابوالقمصان ، تلخ‌ترین محتوایی بود که شبکه‌های اجتماعی می‌توانستند بار انتشارشان را به دوش بکشند.

مردم فلسطین و به خصوص اهالی غزه در یک سال و چند ماه گذشته، بسیاری از مفاهیم از یاد رفته را برای مردم دنیا یادآوری کرده‌اند. مفاهیمی که یادآوری‌شان به دنیا به قیمت خون بی‌گناه بسیاری از این مردم تمام شد. اما حالا، در روز بزرگداشت مقام پدر، می‌توان گفت که باشکوه‌ترین قاب‌های پدرانگی را عکاس‌های خبری از نوار غزه برداشته‌اند.