بزرگنمايي:

آریا بانو - اسکلت سرنشینان کشتی‌های غرق‌شده معروف تاریخ از جمله مِری‌رُز و واسا در لاشه این کشتی‌ها یافت شدند؛ اما چرا این اتفاق درباره کشتی معروف تایتانیک نیفتاد.

غرق‌شدن کشتی تایتانیک در 15 آوریل 1912 میلادی (26 فروردین 1291) در سواحل نیوفاندلند یکی از فجایع دریایی دردناک تاریخ است که جان بیش از هزار و 500 مسافر و خدمه کشتی را گرفت.
بیش از یک قرن است که بحث تایتانیک مطرح بوده و پژوهش‌هایی درباره آن صورت گرفته؛ اما هیچ‌گاه بقایای سرنشینان آن در محل غرق‌شدن کشتی پیدا نشده است. این موضوع هم به گمانه‌زنی‌ و هم به کنجکاوی درباره آن دامن زده است؛ اما علم توضیح مناسبی برای این موضوع ارائه می‌دهد.
لاشه تایتانیک تقریباً در 370 مایلی (600 کیلومتری) جنوب شرقی نیوفاندلند (جزیره‌ای بزرگ در کانادا، نزدیک ساحل شرقی آمریکای شمالی) در عمق 12 هزار و 500 فوتی (3.81 کیلومتری) کشف شد. این اکتشاف به سرپرستی دکتر رابرت بالارد، کاوشگر دریایی، در سال 1985 صورت گرفت و برای آن، از فناوری پیشرفته آن زمان، از جمله وسیله نقلیه هدایت‌شونده از راه دور آرگو (Argo)، برای یافتن محل استفاده شد.
گروه اکتشافی، اشیایی مانند کفش، لباس و وسایل شخصی را یافتند، اما هیچ اثری از بقایای اجساد انسان‌ها وجود نداشت. چه توضیح علمی برای این مساله وجود دارد؟
نبود بقایای اجساد سرنشینان تایتانیک چند دلیل اساسی دارد:- جریان‌های اقیانوسی: جریان‌های قوی اقیانوس اطلس شمالی احتمالاً اجساد بسیاری را در ساعات و روزهای پس از غرق‌شدن، از کشتی دور کرده است. کشتی‌های بازیابی از جمله سی‌اِس مَکِی‌بِنِت (CS Mackay-Bennett)، گزارش دادند که اجساد شناوری را مایل‌ها دور از مختصات تایتانیک پیدا کرده‌اند.
- جلیقه نجات و نیروی شناوری: بسیاری از قربانیان، جلیقه نجات پوشیده بودند که آن‌ها را مدتی شناور نگه می‌داشت. توفان و امواج به سرعت اجسام شناور را پراکنده کردند و آن‌هایی که نجات پیدا نکردند به مرور زمان تجزیه یا غرق شدند.
- شرایط شیمیایی و زیست‌شناختی لاشه کشتی
از سوی دیگر، محل غرق‌شدن تایتانیک، محیطی است که مواد آلی را حفظ نمی‌کند. عوامل متعددی در از بین رفتن بقایای اجساد نقش دارند:
- عمق موازنه‌ای کربنات کلسیم: در عمق کمتر از 3 هزار فوتی (914.4 متری)، آب دریا در کربنات کلسیم، ماده‌ معدنی مهم استخوان‌ها، اشباع نمی‌شود. به گفته بالارد، «استخوان‌ها» در این شرایط حل می‌شوند و پس از اینکه مُردارخوارها بافت‌های نرم را می‌خورند، هیچ اثری از آن‌ها باقی نمی‌ماند.
- مُردارخواران زیست‌شناختی: موجودات اعماق دریا از جمله ماهی‌ها، سخت‌پوستان و باکتری‌ها، مواد آلی را به سرعت مصرف می‌کنند؛ حتی در آب‌های عمیق‌تر و سردتر، فرآیند تجزیه توسط این موجودات مردارخوار تسریع می‌شود.