ساخت آجر شیشه‌ای با کمک چاپ سه‌بعدی

ساخت آجر شیشه‌ای با کمک چاپ سه‌بعدی گوناگون

بزرگنمايي:

آریا بانو - ایسنا /مهندسان دانشگاه «ام‌آی‌تی» با کمک فناوری چاپ سه‌بعدی و شیشه بازیافتی موفق شده‌اند آجرهای شیشه‌ای بسازند.
شاید به زودی بتوان مصالح ساختمانی را به راحتی مانند قطعات لگو کنار هم قرار داد و دوباره جدا کرد. این مصالح ساختمانی قابل تنظیم مجدد را می‌توان در پایان عمر یک ساختمان جدا کرد و دوباره در یک ساختار جدید قرار داد تا در یک چرخه پایدار، نسل‌هایی از ساختمان‌ها با استفاده از مصالح ساختمانی یکسان ساخته شوند.
به نقل از ام‌آی‌تی نیوز، هدف از این ایده، استفاده مجدد از مصالح ساختمانی تا حد امکان، به حداقل رساندن تولید مواد جدید و کاهش کربن در صنعت ساخت‌وساز است که انتشار گازهای گلخانه‌ای مرتبط با هر فرآیند را در طول عمر یک ساختمان از ساخت تا تخریب نشان می‌دهد.
مهندسان دانشگاه «ام‌آی‌تی»(MIT) با انگیزه پتانسیل زیست‌محیطی ساخت‌وساز دایره‌ای، در حال توسعه نوع جدیدی از مصالح قابل تنظیم مجدد هستند که از شیشه بازیافتی و با کمک چاپ سه‌بعدی ساخته می‌شوند. این گروه پژوهشی با چاپ سه‌بعدی شیشه، آجرهای شیشه‌ای چندلایه و مستحکمی ساخته‌اند که بسیار شبیه به قطعات لگو طراحی شده‌اند.

آریا بانو

در آزمایش‌های مکانیکی، یک آجر شیشه‌ای به تنهایی در برابر فشارهای یک بلوک بتنی مقاومت کرد. پژوهشگران به عنوان یک نمایش ساختاری، دیواری را از آجرهای شیشه‌ای به هم پیوسته ساختند. آنها معتقدند که مصالح شیشه‌ای قابل چاپ سه‌بعدی را می‌توان چندین بار به عنوان آجر قابل بازیافت در نمای ساختمان و دیوارهای داخلی آن مورد استفاده مجدد قرار داد.
«کیتلین بکر»(Kaitlyn Becker) دانشیار مهندسی مکانیک دانشگاه ام‌آی‌تی گفت: شیشه یک ماده بسیار قابل بازیافت است. ما شیشه را به مصالحی تبدیل می‌کنیم که در پایان عمر یک سازه می‌توان آن را جدا کرد و دوباره در یک سازه جدید قرار داد یا می‌توان آن را دوباره در چاپگر قرار داد تا به یک شکل کاملا متفاوت تبدیل شود. همه این کارها در ایده ما مبنی بر ساخت مصالح ساختمانی دایره‌ای و پایدار مطرح می‌شود.
«مایکل استرن»(Michael Stern) دانشجوی سابق دانشگاه ام‌آی‌تی و پژوهشگر آزمایشگاه «مدیا لب»(Media Lab) این دانشگاه گفت: ما در پژوهش خود نشان داده‌ایم که این فرصتی است تا محدودیت‌های کاری موجود در معماری را کنار بگذاریم.
این پژوهش در مجله «Glass Structures and Engineering» به چاپ رسید.