بزرگنمايي:

آریا بانو - خراسان / با رایج‌تر شدن مواجهه زودهنگام کودکان با صفحه‌ نمایش دستگاه‌های مختلف دیجیتال اعم از تلویزیون،‌ رایانه، ‌تلفن همراه و بازی‌های رایانه ای، کارشناسان هشدار می‌دهند که این عمل می‌تواند مانع رشد عاطفی فرزندان شود. به گزارش «یورونیوز»، امروزه غالبا دستگاه‌های دیجیتال به‌عنوان ابزاری مانند پستانک برای آرام‌کردن کودکان به کار گرفته می‌شود و به همین دلیل می‌توان به آن ها نام «پستانک‌های دیجیتال» را اطلاق کرد اما گروهی از پژوهشگران مجارستانی و کانادایی به تازگی به این موضوع پرداخته‌اند که چگونه استفاده از این پستانک‌های دیجیتال می‌تواند بر رشد عاطفی کودکان تاثیر بگذارد. این یافته‌ها در مجله «مرزهای روان پزشکی کودکان و نوجوانان» منتشر شده است.
مدیریت خشم ضعیف‌تر و مشکلات تنظیم هیجانی بیشتر
این پژوهش نشان می‌دهد که کودکانی که به طور مکرر در هنگام عصبانیت در مقابل دستگاه‌های دیجیتال قرار می‌گیرند، مهارت‌های مدیریت خشم ضعیف‌تر و مشکلات تنظیم هیجانی بیشتری را با بزرگ‌ترها خواهند داشت. دکتر ورونیکا کونوک، نویسنده اول این مقاله در بیانیه‌ای گفت: «در این مقاله نشان می‌دهیم که اگر والدین مرتباً یک دستگاه دیجیتالی به فرزندشان نشان دهند تا او را آرام کند یا از عصبانیت او جلوگیری کند، کودک نمی‌تواند یاد بگیرد که احساسات خود را کنترل کند». تماشای بیش از حد صفحه نمایش می‌تواند منجر به کاهش مهارت‌های تنظیم هیجانی در کودکان شود، چراکه آن‌ها به دلیل حواس‌پرتی‌های صفحه نمایش نمی‌توانند روش‌های سالم کنار آمدن با مشکلات را یاد گیرند. گذراندن زمان بیش از حد آنلاین می‌تواند فرصت‌های تعامل چهره به چهره و توسعه اجتماعی را کاهش دهد و به طور بالقوه منجر به تنهایی و اضطراب اجتماعی شود. علاوه بر این، دکتر مایکل ناگل هم در کتابی که به یاری یکی از همکارانش نوشته است، اشاره می‌کند که ارتباط فزاینده‌ای بین «مواجهه زودهنگام شدید با صفحه‌نمایش - IESE» یا بیش از چهار ساعت در روز و ظهور «رفتارهای شبیه به اوتیسم» در کودکان وجود دارد.
چگونه آثار مضر تماشای صفحه نمایش بر روی کودکان را محدود کنیم؟
در حالی که مشخص کردن مدت زمان استفاده از دستگاه‌های دیجیتال بسیار دشوار است، اما برخی از علایم هشداردهنده کلی وجود دارد که والدین و مراقبان می‌توانند به آن‌ها توجه کنند. دکتر مایکل ناگل، دانشیار رشد کودکان و نوجوانان در دانشگاه سان‌شاین کوست استرالیا، مسائل رفتاری، مشکل در حفظ تماس چشمی، تاخیر در رشد زبان، اختلالات خواب، شتابزدگی و چالش در تعاملات اجتماعی را از جمله این نشانه‌ها می‌داند. ناگل گفت: «واقعا نمی‌توانیم بگوییم چقدر زمان روی پرده‌ها زمان زیادی است، اما چیزی که می‌توانیم بگوییم این است که کودکان باید زمان بیشتری را در زمان واقعی با افراد واقعی بگذرانند تا زمانی که روی پرده‌ها هستند». هرچند که تعیین دقیق مدت زمان مناسب برای نگاه کردن به صفحه نمایش دشوار است، اما واضح است که کودکان بیشتر از زمانی که روی صفحه نمایش می‌گذرانند به تعامل رو در رو با افراد واقعی نیاز دارند.