بزرگنمايي:

آریا بانو - خراسان / 5 جولای روز جهانی «اعتیاد به کار» نام‌گذاری شده اما این افراد چه علایمی دارند و چه خطراتی تهدیدشان می‌کند؟
 حتی روزهای تعطیل در خانه به‌جای لذت بردن از تعطیلات، تمام فکر و ذهن‌تان مشغول و درگیر با شغل‌تان و برنامه‌های کاری‌تان در هفته آینده است؟ آیا شغل‌تان باعث شده است که رابطه‌تان با افراد خانواده و دوستان‌تان آسیب ببیند؟ اگر چنین شرایطی دارید، باید بدانید که اعتیاد به کار، یک نیاز غیرقابل کنترل به کار مداوم تعریف شده است. مثل هر اعتیاد دیگری، فرد معتاد به کار، در توقف کار کردن مداوم ناتوان است، اگرچه منجر به اختلال در زندگی شخصی یا آسیب‌های فیزیکی و روانی شود. امروز یعنی 5 جولای، روز جهانی اعتیاد به کار نام گذاری شده و به همین دلیل در ادامه از علایم مبتلایان به این اختلال و راهکارهای مدیریت آن خواهیم گفت.
غفلت رایج از تاثیرات ‌منفی اعتیاد به کار
در فرهنگی که مشغولیت زیاد به کار تحسین می‌شود، تشخیص اعتیاد به کار، موضوع آسانی نیست. افراد مبتلا به اعتیاد به کار، معمولا رفتارشان را با توضیح‌دادن درباره این‌که چقدر مشغله زیادشان خوب است و به آن‌ها در مسیر موفقیت شغلی‌شان کمک می کند، توجیه می‌کنند. آن‌ها ممکن است به سادگی به شغل خود یا موفقیت پروژه‌های خود متعهد به نظر برسند. با این حال، به یاد داشته باشید جاه‌طلبی و اعتیاد کاملاً متفاوت است. فردی که معتاد به کار است ممکن است برای اجتناب از سایر جنبه‌های زندگی خود مانند مسائل عاطفی نگران‌کننده یا بحران‌های شخصی، دست به کار اجباری بزند و مانند سایر اعتیادها، فرد ممکن است بدون آگاهی از تاثیرات منفی که اعتیاد ایجاد می‌کند، دست به این رفتار بزند.
اصلی‌ترین نشانه‌های معتادان به کار
علایم اعتیاد به کار معمولا شامل این موارد است: ماندن زیاد در محل کار حتی زمانی که نیاز نیست، نخوابیدن به دلیل انجام کارها و اتمام وظایف شغلی، وسواس داشتن درباره موفقیت‌های مرتبط با شغل، ترس شدید از شکست در کار، بدبین بودن درباره عملکرد شغلی، از هم پاشیدن روابط شخصی به دلیل کار، داشتن نگرش تدافعی نسبت به دیگران به دلیل کارشان، استفاده از کار به عنوان ابزاری برای اجتناب از تعاملات، کار کردن برای مقابله با احساس گناه یا افسردگی، کار کردن برای اجتناب از مقابله با بحران هایی مانند مرگ، طلاق و مشکلات اقتصادی.

به این 7 سوال پاسخ دهید
به عباراتی که در ادامه می‌خوانید، با یکی از گزینه‌های «هرگز، به ندرت، گاهی اوقات، اغلب، همیشه» پاسخ دهید:
1- شما به این فکر می‌کنید که چگونه می‌توانید زمان بیشتری را برای کار خالی کنید.
2- شما برای کاهش احساس گناه، درماندگی، افسردگی و اضطراب کار می‌کنید.
3- به شما گفته شده که زمان کار خود را کاهش دهید اما این درخواست‌ها را نادیده می‌گیرید.
4- شما زمان بسیار بیشتری را نسبت به آن چه در ابتدا قصد دارید، صرف کار می‌کنید.
5- زمانی که قادر به کار نیستید دچار استرس می‌شوید.
6- اهمیت سرگرمی‌ها، فعالیت‌‌های سرگرم‌کننده و تناسب اندام را در ازای وقت کاری بیشتر کاهش می‌دهید.
7- شما آن‌قدر کار می‌کنید که بر سلامتی شما تاثیر منفی گذاشته است.
تحقیقات نشان می‌دهد که اگر بتوانید حداقل به چهار مورد از این موارد «اغلب» یا «همیشه» پاسخ دهید، ممکن است به کار اعتیاد داشته باشید.
اصول برقراری تعادل بین کار و زندگی
برخلاف درمان سایر اشکال اعتیاد، ترک کامل هدف درمان اعتیاد به کار نیست. از آن جایی که کار برای بیشتر مردم جنبه ضروری زندگی است، درمان اعتیاد به کار به جای ترک کامل، بر ایجاد یک رابطه سالم‌تر با کار متمرکز است این ممکن است شامل ترسیم مرزها یا یادگیری نحوه مدیریت استرس‌های خارج از کار باشد. بدین منظور، ابتدا باید به این سوال پاسخ دهید: آیا کار و زندگی شما یا زندگی یکی از عزیزان را فرا می‌گیرد؟ آیا جاه‌طلبی‌تان به اعتیاد تبدیل شده است؟ اگر پاسخ‌تان مثبت است، پس وقتی نوبت به کار و ایفای شغل می‌رسد، حد و مرزهایی را در جای خود قرار دهید که به شما فضای لازم برای نفس‌کشیدن را می‌دهد، استراحت کنید و راه‌های مختلفی را در زندگی کشف کنید که بیشتر از موفقیت مالی، رضایت شما را فراهم می‌کند. تجربیات به یاد ماندنی، مکالمات عمیق و روابط رضایت‌بخش ممکن است صورت حساب‌های مالی‌ را نپردازند، اما مطمئناً سطحی از ثروت را برای زندگی شما فراهم می‌کنند که یک شغل نمی‌تواند. اگر مطمئن نیستید که آیا با اعتیاد به کار دست‌و‌پنجه نرم می‌کنید، یک ارزیابی با درمانگر درباره اعتیاد به کار انجام دهید تا علایم خود را بررسی کنید. توجه داشته باشید غلبه بر اعتیاد به کار با ایجاد حس تعادل بین کار و زندگی برای خود آغاز می‌شود. سعی کنید درباره کاری که انجام می‌دهید، چه در محل کار و چه در زندگی شخصی، با خودتان صادق باشید. اگر بیشتر از چیزی که دریافت می‌کنید می‌دهید، وقت آن فرا رسیده آن چه را که در زندگی‌تان مهم‌تر می‌دانید، دوباره ارزیابی کنید.
نویسنده : فرزانه شهریاردوست | ‌ کارشناس‌ارشد روان‌شناسی‌بالینی