بزرگنمايي:

آریا بانو - ملی‌پوش خراسانی تیر و کمان جانبازان و معلولین گفت: پاداش بازی‌های جاکارتا هنوز پرداخت نشده و انگار فکر نمی‌کنند که ورزشکاران جانباز و معلول، چگونه باید هزینه‌های زندگی‌اش را تامین کند.

راضیه شیرمحمدی دارنده مدال برنز پارالمپیک لندن و برنده مدال نقره بازی‌های پاراآسیایی جاکارتا درباره به تعویق افتادن پرداخت پاداش مدال آوران بازی‌های آسیایی و پاراآسیایی، اظهار کرد: اگر بودجه نیست برای فوتبال هم نباید باشد، نه این که هنوز عرق‌شان خشک نشده، در امارات پاداش‌هایشان را پرداخت کنند.
وی خاطرنشان کرد: مقدار پاداش‌ها به اندازه‌ای است که حتی به اندازه یک سال هم نمی‌تواند خرج زندگی‌مان را جبران کند. اگر بخواهم از جانب ورزشکاران جانباز و معلول بگویم، ما ورزشکاران با توجه به شرایط بدنی‌مان و سپری کردی اردوهای مختلف نمی‌توانیم در جایی مشغول به کار شویم. یکی از دخترانم دانشجو و دیگری 5 سال بیشتر ندارد. هر زمانی که به اردو می‌روم نیاز به پرستار دارم.
ملی‌پوش خراسانی تیر و کمان جانبازان و معلولین ادامه داد: مقامات ورزش بدون در نظر گرفتن هیچ گونه حقوقی برای ورزشکاران، فکر نمی‌کنند که چگونه هزینه‌های زندگی‌مان را تأمین می‌کنیم. برای مسابقات جاکارتا، ورزشکاران به دسته طلا، نقره و برنز تقسیم شدند. ورزشکاران شانس کسب مدال برنز را به طور کامل حذف کردند. به ورزشکاران شانس کسب مدال نقره نیز از فروردین ماه تا آغاز مسابقات فقط پنج میلیون تومان پرداخت کردند. برای کسی که به دلیل برگزاری اردوی آمادگی در تهران، ماهی یک میلیون و دویست هزار تومن برای اجاره خانه و یک میلیون تومان برای پرستار هزینه می‌کند، در تمام هفت ماه پنج میلیون پرداخت کردند تا چه دردی را دوا کنند؟
شیرمحمدی افزود: قسمتی از بدهی‌هایم را با وعده کسب مدال در جاکارتا و پرداخت پاداش از سوی وزارخانه به تعویق انداختم، اما چه شد؟ فکر می‌کردم خیلی قبل‌تر از این‌ها پاداش ورزشکاران پرداخت شود. کسانی که در دسته شانس کسب مدال طلا قرار داشتند، از سوی کمیته ملی پارالمپیک حقوق ماهیانه دریافت می‌کردند، اما به ورزشکاران صاحب شانس مدال نقره که تحت نظر فدراسیون مربوطه قرار داشتند، 5 میلیون تومان پرداخت شد، آن هم در روزهای منتهی به اعزام.
ملی‌پوش خراسانی تیر و کمان جانبازان و معلولین در خصوص پاداش بازی‌های جهانی عنوان کرد: برای مسابقات جهانی و برای بخش انفرادی، 60 سکه و تیمی 30 سکه در نظر گرفتند. این پاداش را به ریال تبدیل کردند و از سر و ته آن زدند و تعداد سکه‌ها را به 17 تا کاهش دادند. این تعداد را هم به ریال پرداخت کردند. اگر میزان پاداش را به قیمت روز سکه هم می‌دادند خوب بود، اما سکه را به نرخ قدیم یعنی 1 میلیون و 800 هزار تومان محاسبه کردند. اگر قرار بود در ابتدا 90 میلیون دست ما را بگیرد، در انتها 30 میلیون به دست‌مان رسید. این پاداش‌ها هم با هفت ماه تأخیر و در اواخر مرداد ماه سال جاری پرداخت شد.
وی تصریح کرد: ما ورزشکاران برای ورزش قهرمانی از زندگی‌مان می‌زنیم. دو فرزند دارم که برای سپری کردن اردوها آن‌ها را تنها گذاشته و به تهران می‌روم. تمام امیدم به همین ورزش است. با پای معلولی که دارم، هیچ جا به من کار نمی‌دهند. ورزش تنها خانه امیدم است که این را هم به بهانه جنگ اقتصادی می‌خواهند از من بگیرند. مگر ما ورزشکاران از مردم نیستیم؟ اگر حقوق و پاداش مرا ندهند، باید با دو فرزندم چگونه زندگی کنم؟ کاسه گدایی دستم بگیرم؟ من هم از همین مردم هستم. اگر زحمتی می‌کشم و تلاشی می‌کنم و مدالی کسب می‌کنم، افتخارش برای مسئولان است. باید پول و انگیزه‌ای باشد که بتوانم راهم را ادامه دهم. با دست خالی که نمی‌شود ادامه داد.
ملی‌پوش خراسانی تیر و کمان جانبازان و معلولین بیان کرد: برای تورنمت‌ها، پک تیر را به قیمت 7 میلیون تومان خریداری می‌کنیم. سالیانه دو پک تیر مصرف داریم و آن را هم با هزینه شخصی خودمان تهیه می‌کنیم. تمام تجهیزات تیر و کمان وارداتی است، در ایران در حد حرفه‌ای تجیهیزات نداریم. با این اوصاف که هیچ گونه تجهیزاتی در اختیارمان قرار نمی‌دهند، حداقل بودجه‌ای در اختیار فدراسیون جانبازان و معلولین قرار دهند که بتواند هزینه ایابو ذهاب ما را بدهد. در حال حاضر هزینه چهار اردوی اخیرمان را هم خودمان پرداخت کرده‌ایم.
شیرمحمدی افزود: بیشترین دلیلی که در جاکارتا باعث شد مدال طلا را از دست بدهم، فشارهای روحی و روانی به دلیل بضاعت مالی بود. کسی نمی‌داند در سال جاری به من و بچه‌هایم چه گذشت. دلم می‌خواهد آقای وزیر یک روز بیاید و درِ یخچال خانه مرا باز کند و ببیند که در خانه ورزشکارانش چه می‌گذرد.
وی در ادامه خاطرنشان کرد: وقتی ایران در مسابقات پاراآسیایی جاکارتا عنوان سومی را از آن خود کرد، مسئولین به آن افتخار کردند و در رزومه خود ثبت کردند. حداقل پاداش ورزشکاران را پرداخت کنند تا ورزشکاران شارژ مالی شده و بتوانند برای المپیک توکیو کسب سهمیه کنند. سه ماه دیگر مسابقات کسب سهمیه برای توکیو را در پیش داریم. با چه انگیزه‌ای برای المپیک کسب سهمیه کنیم؟ دیگر چه انگیزه‌ای برای ورزشکاران باقی‌مانده است؟ برخی ورزشکاران می‌گویند که اگر کارگری کنند حداقل به خرج زندگی‌شان خواهند رسید. برخی از ورزشکارانی که شرایطی مشابه من دارند شاید نتوانند کارگری کنند، اما می‌توانند دست فروشی کنند!