چاپ

آریا بانو - مقامات شهربانی، کمیته‌های مربوطه و سپاه... حتی اجازه دارند که از درهای بسته وارد شوند و از دیوار بالا بروند و تمام واسطه‌ها و مواد مخدر فروش‌ها را به هر ترتیب که می‌توانند دستگیر کنند و چنان‌چه در حال فرار باشند به طرف آن‌ها تیراندازی نمایند ولو منجر به کشته شدن آن‌ها شود.

مجله‌ی «زن روز» به تاریخ یکم آذر 1359 نامه‌ای از یک دختر هجده‌ساله‌ی بیرجندی خطاب به صادق خلخالی سرپرست کمیته‌ی مبارزه با مواد مخدر منتشر کرد.
این دختر با نام اختصاری زهرا – گ از خلخالی خواسته بود مسئولان به‌خصوص کمیته‌ی ویژه‌ی مبارزه با مواد مخدر که او سرپرست آن است دست دلالان و واسطه‌های «از خدا بی‌خبر» مواد مخدر در بیرجند را که باعث نابودی تدریجی هزاران جوان در جلوی چشم خانواده‌های‌شان می‌شود، کوتاه کنند.
همچنین با اشاره به امکانات موجود در شهر و کمک‌هایی که خانواده‌های بیرجندی حاضرند برای نجات فرزندان‌شان از دام اعتیاد بکنند، خواسته بود بیمارستان‌ها و مراکز مخصوص ترک اعتیاد در بیرجند دایر و به کار درمان معتادان بپردازد.

در پی انتشار این نامه، یکی از خبرنگاران مجله‌ی زن روز نامه‌ی یادشده را در اختیار صادر خلخالی قرار داد. آن‌چه در پی می‌خوانید پاسخ خلخالی به آن است که به تاریخ 8 آذر 59 در زن روز منتشر شد:
مرقومه‌ی مفصل خانم زهرا را که از بیرجند به وسیله‌ی زن روز فرستاده شده بود دیدم و خواندم. در جواب باید بگویم که مبارزه با اعتیاد به صورت قانونی درآمده و از 19 آذرماه پیگیرانه به وسیله‌ی مامورین در سراسر شهرها تعقیب و معتادین دستگیر می‌شوند و در کنار آن، به باند قاچاق و قاچاقچیان حرفه‌ای که مانند زالو بر پیکر کودکان معصوم و جوانان غیور این ملت چنگ انداخته‌اند و از راه به انحطاط کشاندن آن‌ها سرمایه و پول برای خودشان تحصیل می‌کنند، هیچ‌گونه رحمی نخواهد شد. چراکه ما آن‌ها را کمافی‌السابق بازداشت و به جزای عمل ننگین‌شان می‌رسانیم و در این مورد از طرف ما و گروه ضربت ما کوتاهی نمی‌شود و اگر احیانا نارسایی مشاهده می‌شود، مربوط به کمیته‌ها و مقامات انتظامی خود بیرجند است که در این مسئله کوتاهی می‌کنند.
چندی پیش نماینده‌ی بیرجند در مجلس آقای حائری‌زاده، در جلسه‌ای خصوصی این مسئله را عنوان کردند. البته ایشان از این‌که من به فرد ناصالح و روحانی‌نمایی برای باند قاچاق حکم داده‌ام گله داشتند. به هر حال از آن‌جا که از چند و چون جریان اطلاعی ندارم، به ایشان گفتم اگر افراد صالح و شایسته‌ای را بشناسید، به آن‌ها حکم خواهم داد و این مسئله باید جدا مورد تعقیب قرار بگیرد و مقامات شهربانی، کمیته‌های مربوطه و سپاه موظف هستند هروئینی‌های انگلی و مواد مخدرفروشان را به هر ترتیب که می‌توانند دستگیر و جمع‌آوری کرده و به مشهد و یا دادگاه ویژه‌ی قصر بفرستند.
در این رابطه هیچ‌گونه کوتاهی نباید از سوی ماموران صورت گیرد. آن‌ها حتی اجازه دارند که از درهای بسته وارد شوند و از دیوار بالا بروند و تمام واسطه‌ها و مواد مخدر فروش‌ها را به هر ترتیب که می‌توانند دستگیر کنند و چنان‌چه در حال فرار باشند به طرف آن‌ها تیراندازی نمایند ولو منجر به کشته شدن آن‌ها شود. این چیزی است که ملت مسلمان ایران و رهبر عالی‌قدر امام امت، می‌خواهند تا شاید دیگر مسئله‌ای به نام مواد مخدر نداشته باشیم.
در ضمن از قوچان و شیروان و بعضی از نواحی مشهد، در همین رابطه گزارشاتی مبنی بر عدم کارایی ستاد مبارزه با مواد مخدر در خراسان می‌رسد و با این‌که آقای حسین صفایی از ما حکم دارد که قاطعانه با این بلای خانمان‌سوز مبارزه کند ولی متاسفانه شنیده می‌شود که ایشان کوتاهی و مسامحه می‌کند.
البته من این را باور نکرده‌ام و از آقای حسین صفایی جدا می‌خواهم که گروه ضربت ویژه را از مشهد به بیرجند و قوچان و اطراف بفرستند و همه‌ی مبتلایان به مواد مخدر و قاچاقچیان را دستگیر کرده و به تهران اعزام دارند یا در مشهد محاکمه کنند.
به هر حال غرض این است که ذره‌ای کوتاهی نباید در این کار صورت گیرد و چنان‌چه این کار از عهده‌ی ایشان برنمی‌آید، عدم صلاحیت خود را اعلام نمایند تا ما کس دیگری را به جای او بگذاریم.

در این‌جا از گزارشاتی که خانم‌ها و زن‌های خانه‌داری که شوهران، برادران و یا قوم و خویش‌های آن‌ها مبتلا به مواد مخدر هستند، به ما می‌دهند تشکر می‌کنم. و شاید در همین‌جا بی‌مناسبت نباشد بگویم که این مایه‌ی افتخار است که از میان دویست هزار نفر معتاد ولگرد در تهران، شاید 20 نفر زن و دختر نیز وجود نداشت و این درواقع نشان‌دهنده‌ی شخصیت و قدرت روحی زن‌های ایرانی است که هرگز برای یک خوشی زودگذر، مبتلا به مواد مخدر نمی‌شوند. البته تعداد خیلی کمی زنان فاسد وجود داشتند که سال‌های سال با باند قاچاق همکاری می‌کردند و ما آن‌ها را تصفیه کردیم و امیدواریم ان‌شاءالله در آتیه دیگر هرگز نظیر آن‌ها در جامعه وجود نداشته باشد.
به هر حال ما به همکاری صمیمانه‌ی همه‌ی ملت ایران مخصوصا زنان و دختران که عمق فاجعه‌ را درک می‌کنند نیاز داریم و از آن‌ها تقاضا می‌کنیم به هر وسیله‌ای که می‌توانند جلوی این مواد را در خانه‌ها بگیرند. وافورها را بشکنند؛ منقل‌ها را خورد کنند و مواد مخدر را معدوم نمایند یا به ما تحویل دهند. به هر ترتیب همکاری صمیمانه‌اش را ما همان‌طور که تاکنون داشته‌اند، ادامه دهند. کمااین‌که در اطراف رفسنجان، یزد و کرمان دختران تمامی وافور و منقل‌های خانه‌ها را خورد کرده‌اند.
بنابراین این دیگر به عهده‌ی خانواده‌های بیرجندی است که خودشان اقدام کنند و وافور و منقل و بساط تریاک‌کشی و هروئین‌کشی را نابود نمایند و معتادان را به شهربانی و کمیته‌ها معرفی کنند تا در اسرع وقت دستگیر و به ما تحویل داده شوند.
در مورد بیمارستان باید بگویم که این مربوط به دولت است و وزارت بهداری و مقامت مسئول بهداری بیرجند می‌توانند از همان ساختمان‌های عریض و طویل علم و شوکت‌الملک و دزهای قائنات استفاده کرده و این‌ها را در اختیار معتادین بگذارد و آن‌ها را معالجه کنند و با ایجاد کار و گذاشتن کتاب در اختیارشان در بالا بردن فرهنگ و رشد فکری آن‌ها بکوشند تا این گرد شیطانی از میان جامعه‌ی ما رخت بربندد.