چاپ

آریا بانو - عادت کرده‌ایم از هر موضوعی یک دو قطبی تمام‌عیار بسازیم و در دو سوی آن بایستیم و شعار مرده باد و زنده باد بدهیم. اتفاق دلخراش اخیر به جای آنکه مایه عبرت شود و رسیدن زنان به حقوق‌شان را سرعت بخشد در کمال تعجب با میدان‌داری صدا و سیما و رسانه‌های خاص و نحوه پردازش موضوع توسط آنهایک دیوار ضخیم بین مردم می‌کشد و طرفداران حضور زنان در استادیوم‌های ورزشی را یک سو و بقیه را سوی دیگر قرار می‌دهد.

در این میان رسانه‌های فارسی‌زبان خارج از کشور نیز با پردازشی خاص این دیوار را ضخیم و ضخیم‌تر می‌کنند. یکی از دین خدا مایه می‌گذارد و دیگری بدیهی‌ترین حقوق انسان‌ها را بر سر دست می‌گیرد و فضا چنان غبارآلود و تند می‌شود که گویی این دو در تضاد هستند.
کم‌کم یک آسیب اجتماعی که باید در دانشگاه‌ها و پژوهشگاه‌های علوم انسانی برای حل چاره پیدا کرد تبدیل به صحنه نبرد حق و باطلی می‌شود که انگار در تاریخ اولین و آخرین بار است که شکل می‌گیرد و انسان حتما باید یک‌سوی این صحنه ایستاده باشد تا معلوم شود راهی سعادت است یا شقاوت. هیچ‌کس فکر نمی‌کند رنگ قدسی زدن به خودکشی چه عواقب دهشتناکی دارد، در مقابل هیچ‌کس هم فکر نمی‌کند که مگر چه اتفاقی می‌افتد اگر زنان مثل همه جای دنیا از استادیوم ورزش مورد علاقه‌شان را تماشا کنند؟ ما عادت‌های غلط بسیاری داریم. یک اشتباه را چنان حیثیتی می‌کنیم که نتوانیم سر سوزنی از آن عقب بنشینیم.
اما شاید یک روزی در آرامش این عادت‌های غلط «ما» را روی کاغذ بنویسیم و ببینیم سهم چه کسانی چقدر است. سهم صدا و سیما، سهم نهادهای فرهنگی موازی که فقط بودجه می‌گیرند، سهم نهاد مدرسه، سهم دانشگاه، سهم دستگاه‌های امنیتی، انتظامی و قضایی، سهم رسانه‌های فارسی‌زبان خارجی، سهم نهادهای مدنی و بالاخره سهم مردم و شهروندانی که همیشه در این صف‌بندی‌های غیرواقعی قربانی می‌شوند.
نماینده مردم تهران در مجلس شورای اسلامی