چاپ

آریا بانو - برترین ها / وقتی در باغ وحش قدم می‌زنید و فیل کوچکی را می‌بینید، شاید نخستین چیزی که به ذهنتان راه می‌یابد، این باشد: چه فیل بامزه ای! اما اگر شهروندی بریتانیایی در عصر ویکتوریا بودید، شاید این واکنش شما نبود، بلکه با خود می‌گفتید: اووووم! این فیل کوچک می‌تواند به یک صندلی راحت و خیلی زیبا تبدیل شود، زیرا در دوران استعمار بریتانیا، ساخت اثاث از جسد حیوانات کمیاب و عجیب، یک امر به شدت رایج بود.
برای مثال، خرس را مومیایی و آن را در حالت ایستاده نصب می‌کردند و از آن به عنوان جا ظرفی برای قرار دادن لیوان‌ها استفاده می‌کردند و در لیوان‌ها نوشیدنی می‌ریختند. ببر‌ها به صندلی و مبل‌های لوکس و فاخر تبدیل می‌شدند و سر‌های حیوانات در قسمت پشت صندلی‌ها و مبل‌ها با دهان‌های باز و دندان‌های تیز بزرگ و ترسناک قرار می‌گرفتند، و فیل‌ها به نوع دیگری از مبل، به صندوق و یا صندلی‌های سایبانی تبدیل می‌شدند.
با وجود اینکه این موضوع به طور کلی عجیب و غریب است، در عین حال تهیه اسباب و اثاثیه از حیوانات تلاش زیاد و خلاقیت بی نظیری را می‌طلبید. تصور کنید که چگونه می‌توان شتر مرغ استرالیایی را به فانوس تبدیل کرد و یا میمون مرده‌ای را به شمعدانی تغییر داد که در هر کف دست کوچکش شمعی جای داده شود!
در سال 1896، روزنامه بریتانیایی The Strand مقاله‌ای منتشر کرد و درباره چگونگی تبدیل حیوانات به اثاث و وسایل دکوراسیون توضیح داد. این مقاله عکس‌های زیادی داشت که به خواننده کمک می‌کرد تا درباره شکل گیری و انجام چنین ایده‌ای به تصوری واضح و روشن دست یابد.
این عکس‌ها شامل دکور‌های خیره کننده در نوع خود بودند، شمعدانی‌های ساخته شده از شاخ‌های آهو یا گوزن، زرافه‌ای که تبدیل به صندلی شده، و میمونی که از چراغِ ساخته شده از پرنده ایمو بالا می‌رود، انگار که از درخت بالا می‌رود.
مردی به نام (رونالد وارد) برای نخستین بار حیوانات را به اثاثیه تبدیل کرد. به خاطر همین به آن‌ها (اثاث وارد) یا (اثاث واردی) می‌گفتند. اما پس از چندی به یک مد رایج تبدیل شد.
این اثاث‌ها و دکوراسیون در زمانی رواج پیدا کرد که استعمار بریتانیا فعالیت‌های خود را گسترش داده بود و به کار بردن آن‌ها فقط نمادی از ثروت نبود بلکه داشتن چیزی مثل فیل مرده به عنوان دکور، افراد را نه تنها شهروند بریتانیا استعمارگر نشان می‌داد، که آن‌ها را به عنوان عضو فعالی از آن برای نمایش شهرت و نفوذش معرفی می‌نمود و نشانه‌ای از این بود که مالک این دکور‌ها آنقدر متمول و پولدار است که می‌تواند حیوانات مناطق دوردست را به خانه اش بیاورد و آن را برای تزیین خانه اش به کار ببرد.
به هر حال تبدیل حیوانات به دکوراسیون بخش تاریکی از تاریخ و امر عادی در آن زمان بوده و در حال حاضر مایه شگفتی مردمان امروز است.