آریا بانو - تیک‏ها طبق تعریف انقباض‏های عضلانی تکراری و سریعی هستند که منجر به تولید حرکات یا اصواتی می‏شوند و فرد قدرت کنترل آنها را ندارد. کودکان و نوجوانان ممکن است به دنبال برخورد با محرکی خاص یا در پاسخ به یک میل درونی قوی، رفتارهای تیک را بروز دهند. هر چند تیک‏ها ارادی نیستند اما در برخی افراد برای دوره‏های معینی سرکوب می‏شوند.
تیک‏های حرکتی مانند چشمک زدن، حرکت دادن ناگهانی گردن، بالا انداختن شانه‏ها، شکلک در آوردن و تیک‏های صوتی مانند: سرفه کردن، صاف کردن گلو، غر غر کردن، بالا کشیدن بینی، بوئیدن اشیاء و... می‏باشد. نخستین گام در تعیین شیوه درمانی مناسب، بررسی کارکرد کلی کودک یا نوجوان است (خانواده، معلمین و همسالان گاهی تیک‏ها را به عنوان رفتاری هدفمند تفسیر می‏کنند). درمان باید با آموزش جامع خانواده شروع شود به طوری که کودک مبتلا ندانسته به خاطر رفتارهای تیک تنبیه نشود.
مداخلات دارویی در سرکوب تیک تا حدودی مؤثرند. و از مداخلات رفتاری نظیر فنون "وارونه سازی عادت" استفاده می‏شود تا افراد مبتلا از تیک خود آگاهی بیشتری پیدا کنند و حرکات ارادی را شروع کنند که تیک‏ها را جبران کنند. سایر روش‏ها از جمله تمرین تمرکز، خود باز بینی و آموزش واکنش ناسازگار می‏باشد. تصور می‏شود فنون رفتاری و دارو درمانی اثرات یکدیگر را تقویت می‏کنند.

http://www.banounews.ir/fa/News/1188621/تیکها-را-درکودکان-چگونه-بشناسیم؟