چاپ

آریا بانو - غزل شماره 367 حافظ از خواجو و خواجو نیز از سعدی استقبال کرده و به نظر می‌رسد که نظر حافظ به غزل خواجو بیشتر از غزل سعدی معطوف بوده است. حافظ دستور شرعی از پیر مغان یا همان رهبر زردشتیان دارد که گفته‌ای ازلی است و آن فتوا اینست که نوشیدن شراب آنجایی که یار همنشین نیست، حرام است. همنشینی با بدکاران برای روح عذاب است.

سرویس فرهنگ و هنر
فتوی پیر مغان دارم و قولیست قدیم
که حرام است می آن جا که نه یار است ندیم
چاک خواهم زدن این دلق ریایی چه کنم
روح را صحبت ناجنس عذابیست الیم
تا مگر جرعه فشاند لب جانان بر من
سال‌ها شد که منم بر در میخانه مقیم
مگرش خدمت دیرین من از یاد برفت
ای نسیم سحری یاد دهش عهد قدیم
بعد صد سال اگر بر سر خاکم گذری
سر برآرد ز گلم رقص کنان عظم رمیم
دلبر از ما به صد امید ستد اول دل
ظاهرا عهد فرامش نکند خلق کریم
غنچه گو تنگ دل از کار فروبسته مباش
کز دم صبح مدد یابی و انفاس نسیم
فکر بهبود خود ای دل ز دری دیگر کن
درد عاشق نشود به به مداوای حکیم
گوهر معرفت آموز که با خود ببری
که نصیب دگران است نصاب زر و سیم
دام سخت است مگر یار شود لطف خدا
ور نه آدم نبرد صرفه ز شیطان رجیم
حافظ ار سیم و زرت نیست چه شد شاکر باش
چه به از دولت لطف سخن و طبع سلیم
〰〰〰〰〰〰〰〰〰〰〰
تعبیر فال حافظ شما
به عهد و پیمانی که بسته‌ای وفادار باش و به قولی که داده‌ای عمل کن. از صحبت کردن با نامحرمان بپرهیز. مدت‌هاست که در پی حاجت خودت به این در و آن در می‌زنی. فکر می‌کنی دیگران از عهدی که با تو بسته‌اند پشیمان شده‌اند. اگر امید داشته باشی گره کارت باز می‌شود و کسانی کمکت می‌کنند؛ به شرط اینکه به نصایح آنها گوش کنی. به لطف خدا از دامی که برایت پهن کرده‌اند رهایی پیدا می‌کنی، شیطان را شکست می‌دهی و به دولت و نیک‌بختی می‌رسی.
〰〰〰〰〰〰〰〰〰〰〰
شاهد فال:
غزل شماره 368 - خیز تا از در میخانه گشادی طلبیم