بزرگنمايي:

آریا بانو- مقاله حاضر نوشته سید مصطفی صابری در ضمیمه زندگی سلام روزنامه خراسان است.به این تذکر دقت کنیم.

***

وضعیت کشور طوری است که هر کسی تنها یک ذره در زمینه بهتر کردن حال و هوای مردم قدمی بردارد، یک گام بزرگ و اساسی در مقیاس 80 میلیون نفری برداشته؛ حتی 80 میلیون لبخند کوتاه هم کم نیست، چه رسد به شادی دامنه دار و مستمری که برنامه ای مثل «خندوانه» نصیب مخاطبش می کند. اساساً خیلی از ما بین تمام برنامه های تلویزیون فقط مخاطب خندوانه و گاهی به ناچار اخبار هستیم و دربرابر بمباران شدید اخبار و اتفاقات بد، فقط خندوانه است که فرصت یک تنفس خوب را برای مان فراهم می کند؛ آن هم نه فقط برای بزرگ ترها یا کوچک ترهای خانواده، بلکه برای همه اعضا. خندوانه به اندازه ارزش و اعتباری که دارد مسئولیت سختی هم دارد. اساساً برنامه ای که دیده می شود ضعف هایش هر چند کوچک به چشم می آید و گرنه شاید در خیلی از برنامه های تلویزیون، مجری با پیژامه هم بیاید آب از آب تکان نخورد چون کسی برنامه را نمی بیند. این روزها رقابت جذاب «خنداننده شو» نشاط کمدی و هیجان مسابقه را هم زمان به خانه ها آورده اما به مرور ایده های جوانانی که در این مسابقه شرکت کرده اند خیلی تکراری شده؛ در مراحل اول یکی از شرکت کنندگان با پدرش، ازدواج و کار شوخی کرد و سوژه او به طور متوالی در اجرای چند نفر دیگر تکرار شد. حالا نبود خلاقیت در ماجرا به کنار، کار نداریم خسته شدیم از بس به ماجرای پیدا کردن مورد مناسب برای ازدواج در دانشگاه خندیدیم که دیگر این اواخر گریه مان می گیرد اما لااقل این موضوع، حتی تکراری اش محتوای نامناسبی ندارد. اما علناً و عملاً در خندوانه جایگاه و نقش پدر در خانواده بین کمدی های فانتزی شرکت کنندگان در حال تخریب جدی است. به جرقه های معمولی در شوخی با پدربزرگ و عمه و شوهر عمه کاری نداریم. اما رابطه پدر و فرزندی و استمرار شوخی با آن در خندوانه، هم کسالت بار شده و هم بارمنفی دارد. واقعاً نمی شود از یک کمدی که توسط یک هنرجو آماده شده انتظار داشت آموزنده باشد اما می شود توقع داشت که بارمنفی نداشته باشد. علی صبوری، متین، ابوطالب و امیرحسین قیاسی کسانی هستند که حداقل یک استندآپ کامل را به پدر گرامی شان اختصاص داده اند. کاملاً هم بدیهی است که ماجراهایی که گفته بودند شوخی بوده اما واقعاً تاثیرش روی مخاطب به خصوص نوجوانان که به طور معمول فکر می کنند پدرها درکشان نمی کند هم شوخی است؟ بستر دیگری برای شوخی کردن در برنامه نیست؟ به این فکر کردیم بر سر جامعه ای که نقش ارزنده و والای پدر در حد موجودی بدخواه و بدبین، با نقشه های شکست خورده پایین بیاید، چه می آید؟ به خصوص حالا که تیم مربیان، نویسندگان و مشاوران به هنرجوها مشاوره می دهند و عملاً خروجی یک گروه را تماشا می کنیم نه یک نفر را، انتظار می رود برنامه خوب و پربیننده ای مثل خندوانه که بین تمام سنین و طبقات و قشرها مخاطب دارد، به قیمت خنداندن مخاطب مرتکب اشتباهی نشود که خدای ناخواسته عواقب بدی داشته باشد.