بزرگنمايي:

آریا بانو - همانطور که این صندل پاپیروس طلایی از روم مصر به نوعی قدرت را به ما یادآوری می کند، این کفش با طلای خالص زینت داده شده و خیلی باریک و بلند است و از استاندارد پای معمولی انسان خیلی فاصله دارد.

کفش ها همیشه و در تاریخ نماد قدرت بوده اند؛ همانطور که این صندل پاپیروس طلایی از روم مصر به نوعی قدرت را به ما یادآوری می کند، این کفش با طلای خالص زینت داده شده و خیلی باریک و بلند است و از استاندارد پای معمولی انسان خیلی فاصله دارد.
صندل طلایی(حدود 300 سال پیش از میلاد)

این مدل کفش از صنایع قدیمی متعلق به آغاز یک سنت طولانی از کفش است که باعث آسیب دیدگی پای بشر و پوسیدگی پا شده است. کفش های دنباله بلند معمولا باعث می شود که فرد درد و رنج بیشتری را موقع راه رفتن متحمل شود.
موجری طلایی(1790-1820)

این جادوی عجیب و غریب «موجری» که در حیدرآباد هندوستان ساخته شده، باعث شد صندل طلایی مصر باستان عادی به نظر برسد. چرم این کفش کامل با گلدوزی طلایی پوشیده شده و گلو کفش با طرح های طلا همراه سنگ های قیمتی شامل الماس، زمرد و یاقوت تزئین شده اند. کیفیت کفش بسیار بالاست و گویا به دلیل لوکس بودن، کسی هرگز آنها را نپوشیده باشد. اعتقاد بر این است، شخصی که این مدل کفش را سفارش می داد که در حقیقت می خواسته ثروت و قدرت بی حد و حصرش را در معرض نمایش قرار دهد.
کفش های باله

کفش ها علاوه بر اینکه نماد و نشانه قدرت هستند، از طرفی می توانند نمادی از فانتزی بودن هم باشند. به لحاظ تاریخی، کفش ها نقش مهمی در قصه های عامیانه و فولکلور داشتند؛ برای نمونه، زمانی که پای سیندرلا در کفش شیشه ای قرار می گیرد از یک کلفت تبدیل به شاهزاده می شود. یک ورژن قدیمی تر داستان سیندرلا به داستان یک دختر برده یونانی و "آزمون دمپایی" که به قرن اول پیش از میلاد باز می گردد. این کفش های راحتی زنانه به نام باله قرمز از ساتن ابریشم و چرم ساخته شده و برای مویرا شارر ساخته شده؛ زمانی که در فیلم کفش قرمزکه در سال 1984 و بر اساس افسانه ای از هانس کریستین اندرسن ساخته شده بود نقش آفرینی می کرد.
پویلین (1375-1400)

در اواسط قرون وسطی فشن های اروپایی با کفش های پاشنه بلند اذیت نمی شدند؛ در عوض نگرانی آنها راجع به کفش های باریک که پنجه های خیلی بلند و غیرطبیعی داشتند بود. مانند این نمونه که از چرم نیز ساخته شده است.
از آنجایی که افراد درباری از مدل کفش هایی که با ساتن و مخمل پوشانده بودند استفاده می کردند احتمال آن می رود، این مدل بیشتر متعلق به طبقه متوسط بوده باشد. به منظور حفظ ظاهر نوک کفش از داخل با خزه پوشانده و سپس به سمت بالا چرخانده شده بود تا برای راه رفتن راحت باشد. با این حال، این کفش ها هنوز هم به عنوان کفش های راحت شناخته و معروف نیستند. مشتریان این کفش ها در قرون وسطی، همواره از پاهای پینه بسته به خاطر پنجه های چکشی این کفش شکایت داشتند و ناراضی بودند.
کفش چوبی حمام (قرن نوزدهم)

در قرن شانزدهم، مردان و زنان بیشتر از حمام عمومی استفاده می کردند و در امپراتوری عثمانی به طور معمول از کفش چوبی حمام استفاده می کردند. حمام رفتن جزو برنامه روزانه زندگی آنها بود و کفش های چوبی حمام هم نقش ویژه ای داشتند: آنها برای بالا نگه داشتن فرد استحمام کننده از کفه داغ، کثیف و لغزنده حمام طراحی شده بودند. با این حال این کفش ها قربانی مد شدند و شواهد حاکی از آن است که در قرن نوزدهم در مصر فشن ها از این کفش ها استفاده می کرده اند و به صورت تجمل گونه ای آنها را با صدف و خاتم کاری طلایی تزیین می کردند؛ ارتفاع آن 28.5 سانتی متر بود که به عنوان بلندترین کفش در نمایشگاه V&A از آن یاد شده است.
کفش های فوق العاده بلند جیلی (1993)

این کفش توسط یک طراح بریتانیایی با چرم و ابریشم آبی طراحی شده که بیش از 21 سانتی متر پاشنه دارد. در سال 1993، مدلی به نام «نائومی کمپبل» در طول نمایشگاه »وستوود» مد پاریس( برای تبلیغ )مدام این کفش ها را به پا داشت اما صادقانه اعلام کرد، پاشنه این کفش ها آنقدر بلند هستند که چندین بار نزدیک بوده او را به زمین بزنند. این کفش نیز یکی از شگفتی های دنیای مد برای زنانی که مایل بودند کفش هایی با این ارتفاع را تجربه کنند، بود.
آکسفورد براوگد (1989)

این کفش ها معمولا برای مردان ساخته می شوند و خیلی گران هستند، به طوری که یک جفت آن بیش از 3000 پوند قیمت دارد. این کفش ها توسط کفش ساز بریتانیایی و از چرم گوسفند روسی ساخته شده اند که از بقایای کشتی دانمارکی غرق شده در سال 1786 به دست آمده بود و علت ماندگاری و استفاده از این چرم ها به دلیل بسته بندی آنها در مواد نفتی است. ساخت یک جفت از این کفش لوکس به شدت پیچیده است و به بیش از 200 مرحله تخصصی نیاز دارد.
چکمه های مچ دار(1943)

این چکمه های مچ دار در طول جنگ جهانی دوم توسط یک زن لندنی طراحی شدند. در آن زمان او یک شنل از پوست راسو و دو کت، که یکی از چرم قرمز و دیگری از خز بود، به کفاش محلی خود در Kensington داده و از او خواسته بود آنها را به یک جفت کفش جدید تبدیل کند. نتایج چشمگیر دوخت و طراحی این کفش ها در دوره جیره بندی زمان جنگ به نمایش گذاشته شد.
هلن پرزن، که کفش ها را به نام «شادی و درد» نامگذاری کرده بود، می گوید: آنها کمی پر زرق و برق و کمی بلند هستند. اما من فکر می کنم این کفش در آن زمان فوق العاده ترین ایده بود: در اواسط جنگ، خیلی مهم بود که چیزی زیبا و جدید داشته باشیم؛ بنابراین فکر کردم بهتر است از لباس هایم مایه بگذارم. او گفت اگر زمانی من بخواهم یک جفت کفش از نمایشگاه با خود ببرم قطعا همین کفش ها خواهند بود.
کفش گتا (1900-1880)

کفش ها معمولا یک وسیله ضروری در دنیای مد و اغواگری هستند؛ مثلا روسپی که در نقاشی منتی المپیا (1863) طراحی شده است، به استثنای یک روبان سیاه در اطراف گردنش یک کفش پاشنه بلند در پای چپ خود دارد، در حالی که پای دیگر او برهنه است. در ژاپن فئودالی نیز روسپی های درجه یک به نام "oiran" گتاهایی سنتی مانند این کفش با مخمل و رنگ لاکی که بیش از 20سانتی مترهم پاشنه دارد به پا می کردند. ایده این کفش برای روسپی ها، راه رفتن آهسته با این کفش ها به گونه ای بود که با نمایش اندام خود اغواگری کنند.
صندل بلترامی ایملدا مارکوز (1900-1880)

هیچ نمایشگاه کفشی نمی تواند با نام Imelda Marcos، از بیوه ی رئیس جمهور پیشین فیلیپین شکست بخورد؛ کسی که یک علاقه عجیب و غریب به کفش دارد. او در سال 1929 متولد شده و در دوره زندگی خود مجموعه ای حدود 3000 جفت کفش جمع آوری کرده است که یکی از آنها همین صندل پاشنه بلند است که با گلدوزی های سیاه و سنگ های قیمتی تزئین شده و توسط طراح ایتالیایی بلترامی ساخته شده است. مارکوز آستر بالایی هر دو صندل را امضا کرده که درحال حاضر متعلق به موزه کفش «باتا» تورنتو می باشند.