بزرگنمايي:

آریا بانو -
2019، سالی حقیر برای سینما
٣٩٣
٠
بانی فیلم / بیش از چهار ماه مانده به پایان سال 2019 چنین به نظر می رسد که سالی اندوه بار را از جهت عرضه و نمایش آثار با ارزش سینما پشت سر گذارده ایم. امسال – مثل هر سال – روال فیلمسازی سالی سخت حقیر را طی کرده است. نگاه به انبوه فیلم هایی که در این مدت زمان بهار و تابستان بر پرده سینماها ریخته شده، نشان از این دارد که بندرت می شود حتی به عنوان نمونه از میان آنها چند تا فیلم مهم و مشخص را انتخاب کرد. اصولاً کدام فیلم ها؟ آخرین فیلم ام. نایت شیامالان «گلس»، ابر قهرمانانه زنانه «کاپیتان مارول»، کمدی رابرت زمه کیس «به ماروین خوش آمدید»، حادثه ای تخیلی «انتقام جویان: پایان بازی» و البته سه فیلم از انیمیشن های معروف کمپانی دیزنی «دامبو» ساخته تیم برتن و «علاءالدین» ساخته گای ریچی و «شیر شاه» ساخته جان فاورو که هیچکدام نتوانستند به پای انیمیشن هایشان برسند. تا جایی که یادمان می آید امسال به نظر می رسد نامطمئن ترین و نامشخص ترین سال از لحاظ ارائه آثار عمیق و قابل تأمل است. هر چند بسیاری از فیلم های ظاهراً با ارزش در ماه های پایانی هر سال به نمایش درخواهد آمد (خاصه فیلم هایی که انتظار می رود نقش مهمی در گلدن گلوب و اسکار داشته باشند) اما معمولاً تا پایان هر سال حتی در ضعیف ترین سال ها هم این اتفاق نظر شکل می گیرد که 10 – 12 فیلمی که جزو پنج نامزد اسکار بهترین ها خواهند بود، کدام ها هستند.
همیشه در اوایل سپتامبر می شنوید که امسال چگونه گذشته است و اغلب می گویند نگران نباشید تا دسامبر حتماً چند تا فیلم با اهمیت و بزرگ از راه خواهد رسید تا از بین آنها چند تایی برگزیده شود، ولی امسال تا این لحظه به دلیل فقدان فیلم های خوب این اتفاق اصلاً رخ نداده است. هر سال همین مشکل وجود دارد و یادمان نمی آید هیچ سالی این قدر سینما مبهم و نامعلوم بوده باشد. تردید نیست امسال نامشخص ترین سال در تعیین «بهترین ها»ست و این ما را وا می دارد که رجعتی داشته باشیم به سال های دور، به آن سال ها که سینماها سرشار از فیلم هایی ساده، با صلابت و بسیار پر معنا و جلو از مضمون هایی بود که محصول ذهن های مخیل اصیل بود. آن فیلم ها در حقیقت بهانه ای در ما ایجاد می کردند و عینکی بر چشم مان می گذاشتند که در و دیوارها و فضای تاریک و غم انگیز اطراف مان به یک شکل معجزه آسایی جادویی می شد.
اما اینک بهترین فیلمی که روی پرده سینماها آمده، آخرین کار کوئنتین تارانتینو «روزی روزگاری در هالیوود» به جای آن حس های جادویی باید ناظر صحنه های ساختگی از یک دوره نوستالژیک سینما باشیم.
پرویز نوری