بزرگنمايي:

آریا بانو -
این روزها شبکه‌های اجتماعی پر شدند از ویدئوهای روز معلم که در آنها دختر و پسرهای خردسال مدرسه‌ای با هیجان و قشنگی خاصی دارند ترانه‌های خواننده زیرزمینی که چند سالی است از ایران رفته را بازخوانی می کنند.
همان که در بخش‌هایی از آن خوانده می‌شود:«آقامون جنتلمنه ، جنتلمنه ، جنتلمنه...»
گروهی نگرانند که شعر محتوایی سخیف دارد. گروهی گیر دادند که وزیر آموزش و پرورش را اگر دارش نمی زنیم، اقلا دیگر باید استیضاحش که بکنیم و احتمالا آن معلم‌ها و دانش آموزان هم باید حسابی فلک شون.
شعر سخیف است، خواننده مجوز ندارد و این فضا مناسب کودکان نیست، همه این‌ها را به عنوان گذاره‌های منطقی با توجه به فضا و قوانین رسمی کشور می پذیریم و حرفی نمی‌توان در ردشان زد اما چرا بچه‌ها اینگونه با هیجان و تا ته شعر را حفظند و با همان ریتم می‌خوانند؟
این را همه دوستان عزیزی که دغدغه دارند و اصلا مایی که نگرانیم ، از خود پرسیدیم؟
شمایی که حامدزمانی گزینه ایده آل‌تان است و متر موسیقی ارزشمندتان.شمایی که سالانه چند صد میلیاردی بودجه می‌گیرید تا موسیقی فرهنگی بسازید و دغدغه‌تان اعتلا و گسترش موسیقی وزین است و مثلا در هر استیج به حامد زمانی ، نجومی می پردازید، برای موزیک ویدئوی خلیج فارس چنان هزینه می کنید که تا گاردین به رقم نجومی هزینه کردتان می پردازند، شمایی که محسن چاوشی را می‌خواهید تا برای‌تان تیزرهای برنامه‌های‌تان را بسازد و تتلو را به وقت انتخابات می پسندند، هیچ وقت در زمان تماشای این ویدئوها و دلسردی از اینکه چه بر سر فرهنگ‌مان، آموزش‌مان و کودکان و نهاد خانواده و نهاد آموزش‌مان آمده که خروجی اش شده این، از خود پرسیدند چه محصول فرهنگی مناسبی برای کودکان‌مان ساخته اند که قابل رقابت با نمونه سخیف ساسی باشد؟
آنچه شما برای این روزهای جامعه به کلی فراموش کرده اید و به طور اخص برای رنج سنی زیر 15 سال به آن اصلا توجهی ندارید، نیاز به شادی است. به امید. به بازی و هیجان. به ریتمی که شادشان کند. پیامی که مناسب با روحیات و اقتضای سن‌شان باشد.
برای ورزشگاه و آهنگ تیم‌ملی‌تان می‌روید سراغ سالار عقیلی و حماسه سرایی و بعد مردم در آن فضا ناچارند «ما فرزندان ایرانیم» بخوانند و برای کودکان‌تان هم که هیچ گزینه‌ای ندارید و می‌گویید مثلا چرا بچه‌ها با حامد زمانی ، علی افتخاری و محمد اصفهانی‌تان شور نمی‌گیرند و می‌روند سراغ ساسی مانکن.
شما که حتی در مترتان ، شادی این کودکان با «جان پدر برقصا»ی چاوشی آن سوی خط قرمز قرار می‌گیرد و احتمالا باید فقط عاشقانه‌های پر از اشک و سوز و آه مرحوم پاشایی را بخوانند، چه محصولی برای ایجاد شادی این گروه سنی داشته اید که امروز هم آنها و هم سیستم آموزشی را شماتت می‌کنید؟
خبرآنلاین