بزرگنمايي:

آریا بانو -
ماجراجویی‌های سالمندان به بهانه داستان ستاره شدن «مورگان فریمن»
١٤
٠
خراسان / هفته گذشته بود که در رسانه‌ها و فضای مجازی، برای چندمین بار داستان زندگی «مورگان فریمن» به سر زبان‌ها افتاد و جزو خبرها و پست‌های پربازدید شد؛ این‌که تازه از 34 سالگی بازیگری را آغاز کرده و بعد از آن آرام آرام تبدیل به چهره‌ای معروف شده است. هر چند مسیر متفاوت «مورگان فریمن» در موفقیت به واسطه حرفه‌اش بیشتر دیده شده اما کم نیستند افرادی که در سنین بالا کاری را آغاز کرده یا تازه به موفقیت رسیده‌اند. در این مطلب نگاهی انداخته‌ایم به سه نفر که در سنین بسیار بالاتر از فریمن مسیری نو را آغاز کرده‌اند و البته همین آغاز دیرهنگام مزیت‌هایی برای آن‌ها داشته است. مزیت‌هایی که می تواند یک درس مهم برای سالمندان داشته باشد: «هیچ‌گاه برای شروع و حرکت به سمت موفقیت دیر نیست.»
قیام یک سال اولی در برابر استادان سرشناس
«نیک بروان» تا 53 سالگی در حوزه IT مشغول به کار بود و تازه در آن سن، از کار پیشین خود استعفا کرد و برای دوره کارشناسی ارشد در روان‌شناسی کاربردی وارد دانشگاه شد. در آن زمان (حدود 2011) نظریه‌ای در حوزه روان‌شناسی مثبت‌نگر در آمریکا خیلی سر و صدا به پا کرده بود؛ «نرخ حیاتی مثبت‌گرایی» کار مشترک دو استاد سرشناس به نام «لوسادا» و «فردریکسون». در شرایطی که «نیک بروان» یک دانشجوی ترم اولی بود و جایگاهی در روان‌شناسی نداشت، توانست نشان دهد که پایه آماری این نظریه جذاب ایرادی اساسی دارد. او چند سال بعد در این باره که چطور جسارت پیدا کرد تا این دیدگاه پرطرفدار را زیر سوال ببرد، گفت: «شما اگر می‌خواهید چیزی را در این سطح زیر سوال ببرید، باید خودتان را برای از دست دادن کارتان آماده کنید. من برای این موضوع آماده بودم، برای این که من در حوزه روان‌شناسی هیچ چیزی نبودم!» او در ادامه توضیح می‌دهد که بر خلاف بسیاری از روان‌شناسان همسن و سال خود، نگران نظر همکارانش نبوده و دغدغه‌ای برای آینده کاری‌اش نداشته است. می‌توان گفت که این یکی از مزیت‌های آغاز کار در سنین بالاست؛ چرا که افرادی مانند «بروان» در عین حال که ترس از دست دادن ندارند اما اعتماد به نفس کافی دارند تا بتوانند مسیرهای جدیدی را باز کنند.
دست به قلم شدن در 70 سالگی
نفر دوم فهرست ما «منور رضایی» است که البته به نام «ننه حسن» شناخته می‌شود؛ خانمی اهل قیدار استان زنجان. ننه حسن که حالا 81 ساله است، تا همین چند سال پیش یک زندگی معمولی شبیه بسیاری از همشهری‌هایش داشت اما در تمام سال‌های کودکی و جوانی «رضایی» عشق خود به داستان، شعر و ضرب‌المثل را حفظ کرده بود. در کنار آن، قالی بافی باعث شده بود ننه حسن شناخت خوبی از رنگ‌ها پیدا کند اما این تمام ماجرا نبود. بعد از بزرگ شدن بچه‌ها، حسن، آخرین فرزند خانواده وارد رشته گرافیک می‌شود و همزمان با اتود زدن‌هایش متوجه علاقه بسیار زیاد مادر به نقاشی می‌شود. تشویق حسن و البته علاقه وافر خانم «رضایی» باعث می‌شود تا ننه حسن از 70 سالگی قلم به دست بگیرد و نقاشی کشیدن را آغاز کند. او تا به حال چند نمایشگاه نقاشی برگزار کرده و البته کارهایش به واسطه رنگ‌بندی‌های شاد و خاصش مورد توجه بسیار قرار گرفته است. وجه استثنایی نقاشی‌های ننه حسن این است که آن‌ها بازنمایی تجارب شخصی او در کنار داستان‌هایی است که او در تمام این سال‌ها همراه آن‌ها بوده است. تجربه قالی بافی و آشنایی با رنگ‌ها و طرح‌ها نیز باعث شده تا او بتواند خیلی زود توانایی خودش را بروز دهد. در واقع می‌توان گفت که آغاز کار در سن بالا باعث شده تا کارهای او وجهی استثنایی پیدا کند که مشابه آن، در کار افراد جوان‌تر دیده نمی‌شود.
اتمام پروژه 63 ساله
و اما نفر آخر این فهرست کسی نیست جز خانم دلانا یِنسِن کلوز، 96 ساله که سال گذشته اولین کتابش را چاپ کرد. «کلوز» البته از سال‌ها قبل علاقه به نوشتن را در خودش کشف کرده بود. در واقع آغاز نوشتن این کتاب 1955 بوده و طی این سال‌ها هر زمان نکته‌ای به ذهن خانم کلوز می‌رسیده، یادداشت می‌کرده است. البته در دهه 90 میلادی و با ورود رایانه، سرعت نوشتن او کمی افزایش پیدا می‌کند اما خب تنها تایپ دست‌نوشته‌ها حدود دو سال و نیم وقت می‌گیرد. در نهایت بازنشستگی یکی از دخترها و کمک‌های او باعث می‌شود تا در سال 2017 ناشری برای کار پیدا شود. در بهار سال گذشته کتاب «خانه سنگی» که داستانش در شهر کوهستانی کوچک در اوایل قرن 20 می‌گذرد در 806 صفحه منتشر شد و در این مدت نیز یک جایزه برد. البته «کلوز» دو کتاب دیگر برای کامل کردن دارد؛ که خودش امیدوار است تنبلی را کنار بگذارد و زودتر به انتها برساند. هم درباره کلوز و هم ننه حسن، نقش فرزندان در پیشرفت شان چشمگیر است. شاید این دو مورد تلنگری باشد برای بسیاری از جوانان تا فراموش نکنند همان طور که والدین آن‌ها دغدغه پیشرفت آن‌ها را دارند، لازم است آن‌ها نیز همین دغدغه را برای والدین خود داشته باشند و تصور نکنند با افزایش سن، والدین‌شان دیگر فرصتی برای آغاز مسیری نو ندارند.
نویسنده : نرگس عزیزی| روزنامه‌نگار