بزرگنمايي:

آریا بانو -
با کودکان خجالتی چه کنیم؟
١٢٢
٠
پارسه گرد / اگرچه خجالت کشیدن در کودکان بسیار شایع است، اما اکثرِ والدین را نگران می‌کند؛ به خصوص آن‌هایی که روابط اجتماعی را ارزش بسیار مهمی می‌دانند. بعضی کودکان به دلیل دیدن یک رفتار ناملایم در زندگیشان خجالتی می‌شوند، اما اکثرِ موارد ذاتی است. شرایط و روابط اجتماعی برای برخی کودکان می‌تواند عاملِ وحشت باشد. آن‌ها به ندرت در برخورد با سایر همسالان خود احساس راحتی می‌کنند. آن‌ها عموماً به برداشتن اولین قدم برای آشنایی راغب یا توانا نیستند. آن‌ها بیشتر از ارتباط با افراد جدید، تمایل به ترک یک دوستی بالقوه دارند. تعداد اندکی از این کودکان ترسو از لحاظ احساسی مضطرب هستند که در اقلیت قرار دارند. در واقع بعضی کودکان ذاتاً در شرایط جدید کناره گیر و دیرجوش هستند.
خجالت حاد
در بعضی شرایط خجالت یک نوع ناتوانی محسوب می‌شود. اکثر کودکان با همکلاسی‌ها و دوستان خود در زمین بازی جفت و جور نمی‌شوند. هر چه این الگو بیشتر تداوم یابد تغییر برای کودک سخت‌تر است. خجالت به مقدار زیادی سبب اجتناب عمدی از برقراری روابط اجتماعی و کناره گیری می‌شود و نهایتاً سبب ناتوانی در برقراری عملکرد مناسب می‌شود. اگر خجالت کودک شما ضعیف‌تر شود، ممکن است در اثر اختلال اضطراب و الگوی دائمی ایجاد شده باشد که در این صورت ارزیابی سلامت ذهنی وی کمک کننده است.
زمان برای تنظیم
اگر چه بیشتر کودکان در برقراری روابط و تنظیمات اجتماعی پس از یک دوره آغازی خوب عمل می‌کنند. کودکانی که در به وجود آوردن و نگهداری رابطه حتی پس از گذشتن مدت زمان کافی برای عادت کردن، مشکل دارند، مستحق نگرانی و توجه بیشتری هستند. بیشتر آنان یاد می‌گیرند تا بر تمایلات خود غالب شوند. آن‌ها به گونه‌ای عمل می‌کنند که ترس و کم گویی آنان زیاد بارز نباشد، اگرچه از درون هنوز احساس خجالت می‌کنند. والدین می‌توانند کودکان را به آرامی در شرایط اجتماعی راهنمایی کنند تا آن‌ها یاد بگیرند که چگونه با موفقیت برخورد کنند.
کودکان طرد شده
بیشتر کودکان دوست دارند دوست داشته شوند، حتی علی رغم اینکه در جذب و نگه داری دوستان ضعیف باشند. برخی تمایل به دوستی پایداری دارند، اما ممکن است از گروهی به گروه دیگر به دلیل طرز پوشش، فقر بهداشت، چاقی و لکنت زبان رانده شوند. پسربچه‌ها معمولاً در اثر رفتار تهاجمی و افسارگسیخته ای که دارند، رانده می‌شوند. اگرچه این کودکان از این گروه به آن گروه می‌پرند، اما ممکن است هیچ وقت مورد توجه واقع نشوند. این کودکان رانده شده بیشتر اوقات تنها هستند.
پسر بچه‌های طرد شده معمولاً منفور هستند و خوشامد گویی گرمی با آن‌ها نمی‌شود. آن‌ها بسیار مهاجم و به تمسخر حساس هستند؛ ممکن است قلدر و قانون شکن باشند یا از طرد شدن توسط سایرین اطمینان نداشته باشند. بعضی از آنان در اثر بیش فعالی کم توجه هستند.
کودکانی که در مورد آن ها اهمال شده است
این کودکان رانده نشده‌اند، اما نادیده یا فراموش شده‌اند، به مهمانی‌ها دعوت نشده‌اند و در گروه سازی آخرین افرادی هستند که انتخاب می‌شوند. این کودکان تنها محسوب می‌شوند و از تنهایی خود نفرت دارند. آن‌ها بیشتر در انزوا یا گذراندن وقت با والدین، خواهر و برادر یا حتی حیوان خانگیشان راحت هستند. ممکن است در مهارت‌های اجتماعی و اعتماد به نفس لازم برای ورود به اجتماع، کمبود داشته باشند. یا ممکن است خجالتی‌تر و ساکت‌تر از سایرین باشند.
چگونه والدین می‌توانند به آن‌ها کمک کنند؟
روابط موفقیت آمیز نیاز به تنوع مهارت و راه‌های اختصاصی دارد. والدین باید این مهارت‌ها را به کودکِ خود بیاموزند و به شکل گیری و پیشرفتِ آن‌ها کمک کنند.
عدم ناامیدی
کسب موفقیت
تغییر درونی
اهمیت ندادن به طرد شدن و مورد تمسخر واقع شدن
کنترل عصبانیت
استفاده ازحس طنز
بخشش
عذرخواهی
اجتناب از قبول عمل ریسک دار
فکر کردن به کارهای خنده دار و مثبت
ابراز احساسات
اجتناب از موقعیت‌های خطرناک
اعتماد و آرامش به شخصی که می شناسند
تقسیم کردن
درخواست دادن
رک بودن
تعارف کردن
قدردانی کردن
کنار آمدن با کمبودها
جستجوی دوست
انجام کارهای مورد علاقه
کمک خواستن
کمک کردن
رازداری