بزرگنمايي:

آریا بانو -
دختر 12 ساله‌ام تا حالا یک بار به من نگفته که دوستم دارد!
٣٧
٠
خراسان / دختری 12 ساله دارم که اصلا نمی تواند احساساتش را بیان کند. تا حالا حتی یک بار هم من را که مادرش هستم بغل نکرده و نگفته دوستم دارم. کلا احساس می کنم در بیان احساسات و بروز آن، مشکل دارد. به نظرم این ویژگی شخصیتی در آینده برایش دردسرساز شود. مقدور است نظر مشاوران تان را در این باره بدانم.
مخاطب گرامی، به نگرانی که در خصوص دختر نوجوان خود مطرح کرده اید، دو نگاه می توان داشت: 1- نگاه خطی که فقط مشکل فرزند مورد توجه و زیر نظرگرفته می شود و نوجوان برای تغییر رفتار تحت فشار قرار می گیرد که این مدل مداخله که اختلال را در وجود خود وی جست و جو می کنیم، توصیه نمی شود. 2- نگاه سیستمی که کودک و محیط اطراف و اطرافیان او یک جا مورد توجه و کنکاش قرار می گیرد. با نگاه سیستمی به مسئله مد نظر، نقش محیط و آسیب های مربوط را بررسی می کنیم و صرفا مشکل را به شخصیت کودک مربوط
نمی دانیم. با این حال، چند نکته را باید بدانید.
تغییر را از خودتان شروع کنید
هر مدل ارتباط بین فردی یک مهارت است که موفقیت یا ناکامی فرد باتوجه به فرهنگ محیط و میزانی که از نظر روانی دیده شده، قابل ارزیابی است. توجه داشته باشیم که مدل ارتباطی و بروز هیجان ها و مدیریت آن، ارتباط مستقیم به فرهنگ و مدل ارتباطی والدین با یکدیگر و فرزندان دارد و برای هرگونه تغییر در رفتار و بروز احساسات، والدین باید تغییر را از خود شروع کنند.
شاید فرزندتان احساساتش را سرکوب می کند
برای بروز احساسات، دو مدل خانواده داریم: 1- در خانواده بالنده که احترام گذاشتن به یکدیگر اهمیت زیادی دارد و نیازهای انسانی در حد متعارف ارضا می شود، فرزندان مطلوب ترین بروز احساسات را دارند و هیجانات مثبتی که مستمر از والدین دریافت می کنند به موقع هم بروز می دهند چون در خانواده بالنده امنیت روانی برقرار است و فرد ترس از بروز احساسات ندارد و احساسات او کاملا پذیرفته می شود. 2- مشکل ارتباطی در خانواده های آشفته کاملا محسوس است چون در این گونه خانواده ها ترس حاکمیت دارد و در نتیجه در فضای ترس آلود، احساس امنیت نیست و به خصوص فرزندان برای در امان ماندن از تهدید و سرزنش و ... یاد می گیرند باید احساسات و هیجان های خود را سرکوب و از بروز آن خودداری کنند.
5 توصیه به شما
با این حال، پنج توصیه خدمت شما مادر گرامی ارائه می دهم.
1- آسیب شناسی جدی داشته باشید که بروز ندادن احساسات فرزند وراثتی یا محیطی است و شما در مقابل فرزند احساسات و هیجانات مثبت بروز دهید.
2- فرزند شما در آغاز نوجوانی است و نیاز به تایید و دیده شدن دارد که لازم است به اندازه و به موقع، نکات مثبت وی را یادآوری و موج مثبت به سمت او روانه کنید.
3- فرصت کافی برای صحبت کردن به وی بدهید و برای تشویق وی به بروز احساسات باید گوش دادن فعال را تجربه کنید و از هرگونه سرزنش و مقایسه او با دیگران خودداری کنید.
4- با ویژگی های نوجوانی بیشتر آشنا شوید و متناسب با سن او برخورد کنید و تعامل سازنده داشته باشید و کمک کنید با همسالان پر انرژی و مثبت، ارتباط بهتری برقرار کند.
5- با رفتار و گفتار خود هرچه بیشتر در کانون خانواده به وی امنیت بدهید
.نویسنده : عبدالحسین ترابیان | کارشناس ارشد روان‌شناسی