بزرگنمايي:

آریا بانو -
والدین چگونه بذر طلبکاری را در ذهن کودکان می‌پاشند؟
٤٣
٠
چاره‌ چی / در جریان تربیت فرزند، والدین از هیچ تلاشی دریغ نمی کنند، اما برخی از آن ها یک روز متوجه می شوند فراهم کردن همه جنبه های زندگی برای فرزندان به هر قیمتی به تربیت آرمانی ختم نمی شود.
آیا این کودکان هستند که والدین را تحت فشار قرار می دهند؟ ظاهر قضیه این طور است. آن ها مخصوصاً وقتی به دوره نوجوانی می رسند به طوفانی از خواسته های عجیب و غریب بدل می شوند، مثل نوجوانانی که از والدین خود درخواست های نامعقول مثل داشتن پیانو، وسایل ورزش های خاص و… می کنند و چون والدین قادر به پاسخگویی نیستند، از سوی فرزندان به “پدر و مادری که درک نمی کنند” تبدیل می شوند اما چرا فشار کودکان و نوجوان ها روی والدین بالا است؟
کودکان و نوجوان ها غالباً همان چیزی را بازتاب می دهند که ما به آن ها نشان داده ایم.اکثر والدین در مراحل ابتدایی کود فضایی غیر واقعی و مصنوعی از معیشت و اقتصاد برای کودکان خود می سازند و شگفت آور است که اسم آن را فداکاری می گذارند درحالی که آنها ناخواسته بذر زیاده خواهی یا به عبارت بهتر غیر واقع بینی را در کودکان خود می کارند.
اتفاقی که می افتد چیست؟ تماس بسیاری از کودکان و نوجوان ها با واقعیت قطع می شود. آیا کوتاهی از آن هاست؟ نه! باید دید والدین چه بذری پاشیده اند و اکنون چه درو می کنند. کودک سه چهار ساله است اما ما اصرار داریم او به گونه ای لباس بپوشد، تفریح کند و غذا بخورد که انگار یک شاهزاده است.
وقتی کودک در سن های پایین است می توان از عهده بلندپروازی های او برآمد اما ده سال بعد چطور؟ بلندپروازی های او سیر تصاعدی به خود گرفته است، اسباب بازی ها، دل مشغولی ها و خواست های او گران تر شده و پدر و مادر احساس می کنند که دیگر نمی توانند همپای بلندپروازی های کودکی که اکنون نوجوان شده پیش بروند و گویی هر روز این فشار بیشتر حس می شود. که زیر فشار قرار گرفته اند. اما آیا این داستان امروز شروع شده است؟ آیا نوجوان این داستان را آغاز کرده است؟
این که برخی از متخصصان می گویند همه خواسته های کودک را برآورده نکنید یا این که بین درخواست کودک و اجابت آن فاصله زمانی بیندازید حرف درستی است تا کودک احساس کند که در طبیعت یا نظام عالم اینگونه نیست که به محض در خواست چیزی بدون فوت وقت مطالبه شان اجابت می شود. در واقع کودک می تواند از همان کودکی معنای تعویق و صبر کردن را یاد بگیرد. اما وقتی ما جهان را کاملا غیرواقعی در چشم او ترسیم کنیم؛ گرسنه نشده به او غذا دهیم، درخواست نکرده اجابت کنیم و هیچ فاصله ای میان احساس نیاز و برآورده کردن آن نباشد در واقع مناسبات واقعی جهان را در چشم او به هم می ریزیم در حالی که جهان این گونه نیست، ممکن است انسان مطالبه و خواسته ای داشته باشد ولی قابلیت دسترسی نداشته باشد.
پدر و مادرها باید رفتار میانه و معتدل را از همان کودکی با فرزندشان تمرین کنند. ما گاهی کودکان را قربانی راحت طلبی خود می کنیم. کودکان در سن دو-سه سالگی خواسته های کوچک (خرید خوراکی، اسباب بازی، پارک رفتن و..) از والدین شان دارند که پدرو مادر سعی می کنند در اکثر مواقع از سر محبت و در برخی از موارد به علت به گریه نیفتادن کودکشان تن به همه خواسته های آنها دهند. وقتی فرزند به سن نوجوانی برسد رنگ و مدل خواسته هایش متفاوت می شود و این بار والدین مانند کودکی سریع به آنها پاسخ نمی دهند و این رفتار فرزندشان را از سر عدم درک کردن می دانند. این در حالی است که فرزند از کودکی تمام مطالباتش به علل مختلف رفع شده و اکنون با تغییر در آنها با مقاومت از سوی خانواده مواجه می شود و این امر سرآغازی برای رابطه نامطلوب بین والدین و فرزند و فشار آوردن او به پدرو مادر برای تامین خواسته هایش است. رفتاری که اگر از کودکی مدیریت شده بود اکنون سطح توقعات بالا را برای فرزند رقم نمی زد.
همه ما باید محدودیت هایی که داریم را بپذیریم اما گاه والدین به دلایل مختلف نمی خواهند کودک خود را در جریان این محدودیت ها قرار دهند؛ بنابراین یک فضای غیر واقعی و گلخانه ای برای او ایجاد می کنند. این فضاسازی والدین در این حدنامعقول است که اصرار کنند که جهان فقط یک فصل دارد و آن هم بهار است در حالی که اولاً برای همیشه نمی توان جهان و واقعیت آن را سانسور کرد و در ثانی کودک وقتی بزرگ می شود و می بیند جهان آن چیزی نبوده که آنه برای او ترسیم کرده بودند.
اصل مذاکره – چیزی گرفتن و چیزی دادن – را به کودک یاد دهید
به جای برخورد صفر و صدی، اصل مذاکره با زندگی – یعنی چیزی گرفتن و چیزی را دادن – را به کودک یاد بدهید. مثلاً شما می خواهید بروید و صاحب شغلی شوید می بینید که درآمد آن شغل چیزی است که به دنبال آن بودید اما از یک سو می بینید همان کاری است که علقه های درونی و انگیزه های مورد علاقه تان را برمی انگیزد یا فعلاً بخشی از نیازهایتان را مرتفع می کند بنابراین می پذیرید که در این شغل باشید. این یعنی شما در حال مذاکره با زندگی هستید و به این بلوغ رسیده اید که اغلب اوقات در زندگی این طور نیست که همه تکه های پازل کنار هم قرار گرفته باشند.
کودک شما باید یاد بگیرد با زندگی مذاکره کند در حقیقت او نیازمند گفتگوی درونی و تصمیم گیری خواهد بود پس موقعیت هایی را ایجاد کنید که بتواند خودش تصمیم بگیرد و نتیجه ی آنرا هم ببیند. حل مسئله و انتخاب صحیح چیزهایی است که نیاز به آموزش دارد. در حین بازی می توانید عمیق ترین نکات را به فرزندتان یاد دهید. وقتی با کودکان وقت بگذرانید و بازی کنید، شرایط زیادی پیش می آید که به شما این فرصت را می دهد که مهارت های زندگی را به او بیاموزید که اگر این کار را در کنار شما تمرین نکند در آینده با آزمون و خطای های بیشتری این مهارت ها را کسب خواهد کرد.