بزرگنمايي:

آریا بانو -
سودابه بیضایی که با مستند «مثل اسمم پگاه» اولین تجربه کارگردانی‌اش را پشت سر گذاشته می‌گوید در این عرصه می‌تواند از دغدغه‌هایش حرف بزند و می‌خواهد حضورش در زمینه کارگردانی را ادامه دهد.
به گزارش خبرآنلاین، سودابه بیضایی بیشتر به عنوان یک بازیگر شناخته شده اما تا به حال دستی بر عالم نویسندگی و موسیقی هم داشته و امسال اولین تجربه کارگردانی فیلم مستندش را هم پشت سر گذاشت. اولین مستند او «مثل اسمم پگاه» نام دارد، مستندی که به دنیای یک دختر دهه هفتادی که زندگی پر فراز و نشیبی داشته می‌پردازد. بیضایی خودش یک خواهر دهه هفتادی دارد و می‌گوید او و جمع دوستانش جرقه ساخت این مستند را در ذهنش زده‌اند. این بازیگر که حالا تجربه کارگردانی را نیز در کارنامه هنری‌اش دارد در گفت‌وگو با خبرآنلاین از این تجربه و حضورش در عرصه‌ای به غیر از بازیگری گفته است که در ادامه می‌خوانید.
چطور شد از بازیگری به سمت کارگردانی در عرصه مستند آمدید؟
سینما برای من راهی است که بتوانم از طریق آن درباره دغدغه‌هایم حرف بزنم و سینمای مستند این امکان و شرایط را دراختیار من گذاشت. وقتی به عنوان بازیگر در اثر حضور داری همیشه بخشی از یک خلق هستی، اما من به دنبال خلق کامل‌تری بودم.
از وقتی بازیگر شدید هدف کارگردانی داشتید یا شرایط شما را به این سمت برد؟
در سال‌هایی که حرفه‌ام بازیگری بود گاهی فیلمنامه می‌نوشتم ولی به کارگردانی فکر نکرده بودم. بعد از آشنایی با سینمای مستند مطمئن شدم که سینمای مستند بهترین راهی است که می‌تواند بازتابی از دنیای درون و پیرامونم باشد.
چرا برای اولین تجربه تان عرصه مستند را انتخاب کردید؟ «مثل اسمم پگاه» را نمی توانستید در قالب یک فیلم داستانی بسازید؟
موضوعی که من می‌خواستم روایت کنم این قالب را می‌طلبید، در واقع به این نتیجه رسیدم بهترین قالب برای موضوعی که من می‌خواهم روایت کنم مستند است.

وقتی یک بازیگر به سمت حوزه دیگری مثل کارگردانی می آید این تصور به وجود می آید که دیگر حوزه خودش مثلا بازیگری چندان جذابیتی برایش ندارد، درباره شما هم این اتفاق افتاده؟
من همچنان به حوزه بازیگری علاقه‌مند هستم ولی برایم مهم است وقت و انرژی‌ام را کجا و در چه اثری صرف می‌کنم. من فقط نمی‌خواهم تبدیل به بازیگر منفعلی شوم که زمانم را در انتظار فیلمنامه‌ای خوبی که تعدادشان بسیار اندک است به هدر بدهم. احساس می‌کنم جایی که حرفی برای گفتن دارم باید حرفم را بزنم.
از سوژه و ایده مستندتان هم برایمان بگویید و اینکه چه چیز شما را ترغیب کرد تا سراغ این سوژه بروید؟
آشنایی من با جمع دوستان خواهرم که متولد دهه هفتاد است باعث شد که این نسل برایم جذاب و در عین حال پر از علامت سوال باشند. دوست داشتم وارد دنیایشان بشوم و پاسخ سوالاتم را پیدا کنم. به همین خاطر بای ساخت این مستند به گروهی از بچه‌های این نسل نزدیک شدم تا بتوانم جواب سوال‌هایم را بگیرم، همین دغدغه‌ها سوژه مستندم شد.
اساسا چقدر با حضور هنرمندان در عرصه های دیگر موافقید؟ این روزها بازیگران زیادی مجری می شوند و برعکس این قضیه هم اتفاق می افتد. شما نظرتان در این باره چیست؟
من هیچ وقت خودم را در دسته و گروه خاصی محدود نمی‌کنم از نظر من این همان جایی است که ممکن است خلاقیت و رشد یک هنرمند متوقف شود. گاهی اوقات شاید شخصی در مسیر زندگی‌اش راهی را به اشتباه رفته باشد و می‌خواهد مسیرش را تغییر دهد. یا شاید در طول این مسیر علاقه‌مند به هنر دیگری شود و این مسئله از نظر من هیچ ایرادی ندارد. هر انسانی حق این را دارد که خود را در حوزه‌ای که احساس می‌کند استعداد و توانایی‌اش را دارد محک بزند. من گاهی موسیقی کار می‌کنم گاهی نقاشی می‌کشم، اگر فیلمنامه خوبی به دستم برسد بازی می‌کنم و اگر به سوژه قابل تاملی برخورد کنم فیلم مستند می‌سازم. هنر جایی برای بیان خودمان است و این بیان کردن ممکن است به وسیله‌های متفاوتی اتفاق بیفتد.
چه بازخوردهایی را بعد از حضور به عنوان مستندساز در سینما گرفتید؟
خوشبختانه تمام بازخوردها خوب و امیدوارکننده بودند.
قصد دارید به فعالیت‌تان در حوزه مستند ادامه دهید؟
من بعد از ساخت این مستند خیلی به این حوزه علاقه‌مند شدم و حالا هم پیگیر آن هستم. به همین دلیل دوست دارم باز هم حضور در این عرصه را تجربه کنم و تصمیم دارم این راه را همچنان ادامه دهم.
خبرآنلاین